Merhabalar, foruma biraz dertleşmek ve akıl almak amaclı uye oldum...
Artık bu sorunla, kendim baş edemiyorum..
Fazla uzatmadan konuma girecek olur isek, eşimle uzun ve mesekatli bir yoldan gecerek evlendik.Aile birliğimizi kurmak eşimin yalnız ve hasta annesi olduğu icin bizim icin ekstra zordu..
Eşim, 11 kardesli evin en kucuk oğlu ve en kucuk cocuğu. Herkes evli olduğu icin, eşimin calışıp anne ve babasına maddi manevi bakma yukumluluğu sırtına yuklenmisti.. Elimden geldiğince her anlamda destek oldum. Planlı programlı bir şekilde esyalarimizi aldık. Odedik. Borcsuz evlenmeliydik cunku sorumluluğumuz coktu. Bu sebepten 4 yıl nişanlı kaldık.
Eşimden taki ve duğun, istemedim...
Eşimin kardeşleri beni istemediler.. Anne ve babası onlara kalacağı icin.. Bir suru sorun, tartışma, kavga,gurultu oldu ve ben eşime eve yardımcı tutulması icin tavsiyede bulundum.. Bir şekilde herkes bunu kabul etti. Neyse konuyu cok dağıtmayım. Eşimin yakın cevresindeki kardeşleri ile 4 yıl boyunca kesinlikle goruşmedik. Aileler normal bir nişanlılik evresi gibi gidip gelmedi... Herseyimizle tek başımıza mucadele ettik.
Sade bir nikah toreni ile evliligimiz gercekleşti...
Babam, bize ev hediye etti. Evimizi yeniledik... Eşimin ailesinden bir toka dahi gormedim.. Nişanimizda, evlilik surecimiz de, doğumumda hic bir zaman kimse olmadi.. Hatta kayinvalidemin hastalığı doneminde de.. Yalnızca anne ve babam vardı. Cıkan dedikodular, laflar bunlardan bahsetmiyorum bile.. Ve cokta uzatıp kimseyi sıkmak istemiyorum.. Eşim şimdi yumuşadı ve goruşmek istediği uzerine sinyaller veriyor... Hatta direkt soyluyor... Ama ben en cok insana ihtiyacımız olduğu donemlerde kimse olmadığı icin bu fikre sıcak bakmıyorum...
Tartışıyoruz...
Olmuyor...