Kızlar selam,
Gecen hafta covid oldum, cok ağır gecirdim. Oksuruk kaldı ama toparladım şukur. Covidliyken eşim baktı sağolsun, kayınvalidem bir kap yemek yapıp yersiniz diye gondermedi. Onu da gectim sormadı bile. Eşimi aradı bir kere, onunla gecmiş olsun dileği iletti ve sesi kesildi.
Şans ya işte 2 gundur hastaymış, sabah test vermiş daha sonuc cıkmamış. Akşama anca cıkar. Ama eşim illa annem gelsin bizde kalsın diyor. İstemiyorum dedim. O benimle ilgilenmedi, ben de ilgilenmeyeceğim dedim. Cok istiyorsan sen git 10 gunde eve gelme dedim.
Tartıştık, kayınvalidem beni aradı (ben hastayken tenezzul etmemiişti ama) hastyım da bilmem ne de. Gecmiş olsun yat dinlen 3 gune gecer covidsen, değilsen zaten sorun da yok dedim. Hic yuz vermedim.
Eşim benle kustu. Ben enayi miyim sizce? 8 yıldır hep eziliyorum, eşim guya yanımda olduğu mesajı veriyor. Ama anasının en ufak bi mızırdanmasında ise onun kolesi olası geliyor. Hayır git annene onun evinde bak diyorum yok bize getireyim diyor. Neden cunku kendi ise gidiyor, ama ben evdeyim anasına hizmet edebilirim.
Ayrıca diyorum ki; ben işsiz kaldım diye zorlanıyoruz. Bu yuzden ben covidken ne vitamin alabildik ne duzgun bir beslenme yapabildik. Mercimek corbasına limon sıka sıka gecirdim bir haftayı. Şimdi annenin ne ilac isteği biter ne meyve ne de et yeme isteği. Cebinde iki kuruş paran var onu da ona mı vereceksin, annen bu zamana kadar tek kuruş cıkarıp beraber yeriz dememiş insan dedim. Olsun mu diyor. Covid oldu da olmesi kaldı dedim. Borc bulurmuş bakarmış annesine. Oturdum hırsımdan ağladım, konuşmuyorum da eşimle kustuk.
Zaten şu an onu bir kaşık suda boğabilirim.
Yeminle bıktım hepsinden!