Evladım, canım oğlum cennete gideli 113 gun oldu.
Yılların beklentisi, dile kolay 9 yıl...
Yaşananların yorgunluğu...
Dayanılmaz acılı gunler geceler yaşıyorum

Yaşadığımız şehirde şu an eşimle yalnızız.
Eşim calişiyor,
Yani carkın icinde, ben ise tercihen evdeyim. Aslında bı mesleğim var ama uc dort yıldır yapmiyorum..
Gecen yıl şubat ayında hamile kaldım, ondan sonra guzel bı yolculuk başladı telaşlı heyecanlı...
Yaşasaydı oğlum 113 gunluk olacakti, ruya gibi gunler yaşayacaktık ama o gitti gideli ben buyuk bı kabusun icindeyim, hic bı şeyle tatmin olmuyorum, mutlu olmuyorum. Elhamdulillah, inancım ayakta tutuyor beni ama sıkca tokezliyorum..
Ailem başka şehirde, onlar sıkca gelip gittiler bu gecen aylarda ama ben onların yanına gitmek istemiyorum, oglumdan uzakta bı yere bı defa iki gunluğune gittim, kafamız dağılsın diye, onda da keyif almadim.
Cok yaniyorum icim her bir dakika yanıp kavruluyor.
İlk kez yakın kaybı yaşadım, ama bu yakın kaybı gibide değil, sanki ben kendim olmuş gibiyim.. Normalde kişi kendi olduğunde farkında olmaz, bilmez ama ben farkındayım ve biliyorum yaşıyor gibi değilim