İyi geceler hanımlar. Bu da dert mi demeyin. Bana dert oluyor işte. Konu şu kendimi cok yalnız hissediyorum. Evleneli 9 sene oluyor, farklı Bi semte geldim. Oturduğum apartman aile apartmanı, Bi tek ben yabancıyım. Komşuluk kuramadım ne apartmandakilerle, ne mahallediklerle. Genelde eşimin arkadaşlarının eşleri ile arkadaş oldum burada. Cok sıkı dostluk diyebileceğim kişiler oldu bunlar, donem donem girdiler hayatıma. Hatta Bir kacı ile yediğimiz ictiğimiz ayrı gitmedi herşeyi paylaşabildiğimiz neredeyse her gun goruştuğum. Ama butun arkadaşlıkları Bi şekilde hep bitiyor. Sacma sapan sebepler, coğunlukla canıma tak edip sildiğim. Tek tek hepsinin sebeplerini anlatamayacağım tabi ama ben işin sonunda hep yalnız kalıyorum.
Aslında kendi kendime de gayet mutluyum. Bi oğlum var ders calış oyun oyna ev işleri derken zaten zamanım ancak bana yetiyor. Ama bakınca herkesin etrafında arkadaşları kopmaz bağları var. Ben mi sorunluyum. İllaki goruştuğum birileri olmalı mı , insan sosyal Bi varlık, yalnızsan sorun sende diye kendimde problem arıyorum. Bu Bi ihtiyactan cok, olması gerekenin eksikliği gibi. Yoksa dediğim gibi pek de canımın sıkılacağı vakit olmuyor.
Bu arada arkadaş olarak iyi Bi arkadaş olduğumu duşunuyorum. Hatta bence fazla fedakarlık yaptığım icin kaybediyorum. Tabi bu benim bakış acım, nerede hata yaptığımı bilebilsem yapmam. Size 2 soru hatam ne olabilir? Ve de insanın illaki arkadaşı dostu olmalı mı? Cevresinde Bi tane bile komşusu arkadaşı yoksa bu onun problemli biri olduğunu mu gosterir?