Benim 2 senedir bir ilişkim var. 26 yaşındayım erkek arkadaşımla aynı şehirde yaşıyorduk daha 1 haftalık flortleşirken Astsubaylık kazandı. Eğitim icin başka şehire gitti pandeminin daha başlarıydı biz izin olur diye umutlanırken butun izinleri iptal oldu. 6 ay boyle gecti 6 ay sonra ikinci sınıf okuluna giderken kesin izin olur ya dedik o izinleri de iptal oldu yaklaşık bir 11 bucuk ay goremedim. Allah ’ıma cok şukur o orda kan ter dokerken ben bir kere bile sabırsızlık etmedim. Gelemediği icin bir kere soylenmedim gizli gizli ağladım cok ağladım ama sabrettim bekledim. Her neyse sonucta geldi goruştuk biz şimdi atandı gorev yapıyor. Ben bu arada KPSS hazırlanıyorum sınav dolayısıyla cok buyuk stres icindeyim oyle bir hal ki anlatamam hem uzaktan ilişkimi yurutmeye calışıyorum hem de kendi hayatımı yoluna koymaya benim ailem onun ailesi ilişkimizi biliyorlar sınav yuzunden bekletiyoruz bir cok şeyi ben oyle istedim cunku benim duşunceme gore boşuna universite bitirmedim once mesleğim olsun sonra yuvam kurulsun kafasındayım ama boyle de cok zor. Hicbir şey yapamıyoruz mesleği cok ama cok yoğun ayda 4-5 nobeti oluyor hic konuşamıyoruz zaten. Normal zamanda da işten geldiğinde cok gergin ve yorgun oluyor ne paylaşmak istesem geriliyor. Bir hafta sonumuz var onda da konuşuyoruz goruntulu ama yaklaşık bir aydır kendimde cok buyuk bi mutsuzluk hissediyorum. Onu cok seviyorum o da beni cok seviyor bunu bana hissettiriyor her an her şekilde fakat yolunda gitmeyen bir şeyler var ne zaman telefonu kapatsak icim sıkılıyor of diyorum. İnsan sevdiğinin sesini duyunca dinc olur ondan guc alır bende boyle olmuyor. Ders calışmam gerekiyor mesela onu arıyorum motive olmak icin konuştuktan sonra iki kat daha huzunleniyorum. Arada sırada kavgalarımız oluyor bazen uzuyoruz birbirimizi ama cok guzel gonul alıyor. Yani aslında cok iyi giden bir ilişki fakat bazı şeylerden dolayı kendimi cok kotu hissediyorum. Mesela bazen goruntulu konuşurken oyle susuyoruz heyecan yok yani eskiden koşardık birbirimize konuşacak bir suru şeyimiz olurdu ben boyle heyecanlı heyecanlı bir şeyler anlatırdım o da gozleri aydınlanırdı şimdiyse boyle susuyoruz susuyoruz diyorum konuşmayacak mısın? Hemen tersleniyor 1 aydır bu şekildeyiz. Sordum birkac kere anlattım ona da boyle oluyor neden diye bana surekli olarak iş cok stresli cok yoğun hayata yetişemiyorum ondan boyle diyor. Ama ya benim etrafımda calışan bir suru insan var hangimizin işi kolay bende ders calışıyorum dershaneye gidiyorum bu arada oyle gorev yapıyor derken memur şeklinde astsubay o Asker falan diye hemen bana yuklenmeyin ben zaten onu anlıyorum. Saygı da duyuyorum ama işleri yuzunden bana boyle davranmak zorunda mı? Telefonda konuşurken bile kapatıp yatıp uyumak icin can atıyor. Ben ona iyi gelmiyorum herhalde diye kendimi yemekten doğru duzgun uyku uyuyamıyorum sorduğumda da sacmalama ne alakası var diyor. Eski heyecanımızı tekrar diriltmek icin ne yapabilirim ben? Acaba biraz uzak mı kalsak birbirimizden diye duşundum bugun soylemeye korktum nobette biraz acayım dedim konuyu yukseldi hemen sinirlendi tartışmak işemiyorum sus dedi. Ben susayım susayım da derdimi kimle paylaşayım acaba adamla olan derdimi adamla konuşamıyorum bile