Yine ben ve yine derlerimle geldim hanımlar; buraya yazınca biraz olsun rahatlıyorum. Belki bi coğunuz beterin beteri var diyeceksiniz ama soz konusu kendi evladın olunca tırnağı kırılsa ici acıyor insanın.
Bu gun oğlumun doktor kontrolu vardı, gecen ay gittiğimizde tek kulak daha kotuydu ama bu ay duyma kaybı daha da artmış ve iki kulakta ziyadesiyle kotuye gitmiş, sıvı artmış geniz eti daha da buyumuş doktorumuzun verdiği ilac hic etki etmemiş doktor hemen ameliyat gununu kararlaştıralım dedi, ama bizim “baba” gibi bir sıkıntımız var o da gelmek istiyor diye “erteleyebilir miyiz” dedim. Doktor bey “en fazla bir ay erteleyebiliriz dedi babası gelsin bi an once” dedi. Tamam diyip cıktım.
Ben kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki, dunya koca bir orman sessiz bir yer biz de oğlumla yuruyor, her turlu zorlukla mucadele ediyor gibi hissediyorum. Cok yoruldum, neden her zorlukta tek başımayım, neden hep bir başımayım bu zorlukta, gucum tukendi.
Oğlum daha 2,5 yaşında kalp hastası, kalbi narkozu kaldırır mı? Doktor riskli dedi, orada yalnızdım oğlum uyuyana kadar ağlayamadım bile icimde fırtınalar koparken gulumsemeye calıştım, şimdi coktum ağlıyorum, benim elimden tutun kaldırın, psikolojim cokmuş durumda, dualarınıza ihtiyacım var.
Hepinize teşekkur ederim