Merhaba, nerden başlayacağımı bilemiyorum ama yazmak istedim. 26 yaşındayım. Yaklaşık olarak 3 yıldır evliyim ve cocuğum yok. Nişanlılık zamanında şiddet gormuştum fakat ayrılmayı başaramamıştım. Yalvardı bir daha boyle bir şey olmayacağına dair yeminler etti ailesi araya girdi vs. Evliliğimizin ilk gunu hastalıktan duğune cıkamayacak haldeyken beni hastaneye duğun gunu annem goturdu kendisinin hazırlanması gerekiyormuş. Neyse bu şekilde duğun oldu bitti bana takı falan takmadı ailesi akrabaların taktığı butun takılarıda duğunu onlar karşıladığı icin takı biter bitmez aldılar. Benim ailem cok varlıklı olmadığı icin bir şey yapamamıştı ve bunu duğunden once hazır değiliz diyerek belirtmiştik. Yaparız dediler ama burnumdanda gelmedi değil. Yaşadığım şehirden farklı bir şehirde ailesine yakın bir evde yaşamaya başladık kulturlerimiz cok farklıydı ve annem bunu bilerek karşı cıktı ama dinlemedim tabi ki seviyordum. Ramazanda oruc tutmamışım namaz kılmamışım kapalı değilmişim bir suru şey.. Dayanamayıp cektim geldim kendi ailemin yanıma eşimde bir sure sonra yanıma geldi ve ben evliliğimizin ilk yılları diye şans vermek adına affettim , hayatımıza benim doğup buyuduğum şehirde devam ettik. Burada bana ev acmadı ikinci el eşyaları olan bir ev tuttuk eşyaları getirtmedi babam satacak onları dedi tamam dedim ses etmedim. Arabası var kendisinin ve cok kıymetlidir hayatta kıymet verdiği şey arabası ve parasıdır. Paralarımız ayrıdır bizim o da calışır bende. Erkek eşine bakmakla mukelleftir derler ya bizde hic o durum olmadı. Kendi ihtiyaclarımı kendim giderdim. Her şeyimi calışıp kendim başardım. Bir kere hastaneye gitmek icin para istediğimde benden zenginsin sen dedi. Acıkcası ilgisizliğine cimriliğine artık dayanacak gucum kalmadı. Sizlere anlatıp bir nebze de olsa rahatlamak istedim


