Kızlar allah kimsenin başına vermesin, eski arkadaşım, komşum, sırdaşım, oğlumun en iyi arkadasinin annesi 45 yaşında aniden vefat etti. Kahroldum. Beyin kanaması. Oğlularimiz da 15 yasinda henuz. Ona mı uzuleyim cocuğuna mi. Ağlamaktan gozlerim kurudu. Şimdi duşunup duruyorum bu yavrucak ne yapacak annesiz. Birde boyle sahane anneyi kaybetti. Aklım hep onda. Kendi oğlundan cok onu duşunur oldum ama elimden bişey gelmiyor. 2 saat uzak mesafede oturuyorlar. Babasiyla yalnız kaldilar. Tamam babası var ama anneler bilir bir evi anne yuva yapar. Derdim bu kızlar. Ben nasil kendime geleceğim, nasil anilarimizi unutacağım. En son mesajında beni birakma yazmış. Tatil hayallerimiz vardı cocukları alip gidecektik bu yaz ev tutacaktik egede. Ben nasıl ustesinden geleceğim bu uzuntunun.
Simdiden teşekkur ederim okudugunuz icin.