Merhabalar. Dun 29 yaşına girdim ve hic bu yaşımı boyle hayal etmemiştim. En azindan duzgun bir işi olan evli ya da yolunda giden bir ilişkisi olan biri olarak hayal etmiştim tabiki geldiğim nokta hayal kırıklığı. Yakın zamanda 2 senelik ilişkim bitti olmadi yani anlaşamadık sevdiğim icin katlandım ve artik yapamayacağımı anladim. Merkezi bir yerde otururken 2019 da merkezden 1.5 saat uzağa sevmedigim yere taşındım ve hic alışamadım. İş imkanı da az her yer site sadece. Bir akrabanın yanında calıştım seviyodum işimi ordan da kasım ayında ayrıldım cok uzakta kalıyordu daha da uzağa taşındı işyeri hergun 4 saat yolu goze alamadım acıkcası. Derken surekli hersey ters gidince artik carpıntılar baş gosterdi onca doktor neticesinde psikolojik cıktı. Evlilik desen benim ailemin yanında keyfim yerinde ama millet 25 imden beri konusuyor surekli biri buluyorlar o kadar itici gelmeye başladı ki gorucu usulu her gun bir laf duyuyorum yok cocuğun olmaz yok bu saatte ilk kez evlenen adam bulamazsın yok senin iş yaş. Babam annem de sorun etmiyor sanıyodum ama annem biz hayattayken murvetini gorelim diyor bu bile beni uzuyor. 2 kardeşiz en buyuk cocuğum cunku. Millet beni gorunce acır gozle bakıyor isi yok eşi yok diye heryerden hakkimda laflar duyuyorum. Ne kadar neşeli insandım resmen ozguven umut kalmadi psikolojik olarak bitik hissediyorum. Nerden başlayacağımı bilmiyorum 29 yasında biri olarak duzgun bir insan bulmak cok mu zor ve seveceğim bir iş tabiki de duzeltmem gereken bir psikoloji var artık