Kızlar moralim cok bozuk icimi dokmek icin yazıyorum. Eşim cok guzel bir işi varken maaşı calışma saatleri vs. cok iyiyken sanayide dukkan acmaya karar verdi. Altınları bozdurup evimizi satıp sırf onun hayali diye boyle bir işe kalkıştık. 2 yıllık evliyiz, daha ilk evime evliliğe yeni alışmaya calışırken başka bir ev başka duzene alışmak zorunda kaldım. Evimizi satmış olmak altınları bozdurmak falan hic umrumda değil inanın. Ama 9 aylık bir bebeğimiz var ve şuan da 3 aylık hamileyim. Ve eşim yaklaşık 8-9 aydır yani işi kurduğundan beri 11-12 den aşağı gelmiyor. Benim soylenmemle kızmamla nadiren 9 gibi geldiği olsa da her gun cumartesi pazar dahil sabah 8 akşam 12 hatta bazen 1 bazen 2 ye kadar yok. Aylardır mutfakta masada karşılıklı oturup yemek yiyemiyoruz gece 12 de o geldiğinde işte anca bir yarım saat oturabiliyorsak odur. Evin alışverişi, genel olarak ev hersey benim uzerimde. Cocuk konusunda zaten hic yardımcı değil, bir de ustune yeni hamilelik. Cok yorgun hissediyorum kendimi, bu konuyu ailemle konuşup dertleştigimde ne yapsın calışıyor adam diyorlar, eşime kendimi anlatmaya kalksam anlayışsızsın diyip kızıyor. Kendimi o kadar yalnız hissediyorum ki sabah 8 den akşam 12 ye kadar inanın kafayı yicem artık. Annemle de babamla da gorussem yetmiyor ben eşimi istiyorum yanımda. Bugun yemek hazırladım mesaj attım erken gel diye yine gecikicem dedi. Gecikicem lafından o kadar bıkmışım ki bir anda ağlamaya başladım eşime yazdım doktum birsuru sen bunu kendin sectin, bundan yıllar sonra en guzel zamanlarımızı birlikte geciremedik diye pişman olucaksin iş işten gecmiş olacak yanında bizi bulamıcaksın diye. Sonradan pişman oldum ama gercekten o kadar bitkinim yorgunum ki her gun ağlıyorum ona ihtiyacım var ama yok hic vakit ayırmıyor hayatı sadece iş oldu. Guzellikle soylesem fayda etmiyor kavga etsem fayda etmiyor. Kalakaldım oyle. Siz yerimde olsanız ne yapardınız? Ne yapmalıyım bana fikir verirseniz sevinirim