hanımlar selam,

eveeet yine kafaya yeni bir şeyi taktım, hayırlı olsun

şimdi ben takriben 4-5 senedir iş hayatındayım, aktif calışıyorum, ailemle yaşıyorum, bekarım, evlenme planım yok.
bu sure zarfında 100 bine yakın birikim yaptım, birikimler dolar ve altında bankada duruyor. maaşım şu an asgariden bir tık fazla ve bizim sektorde daha yuksek maaşları almak niye bilmiyorum sanki gunbegun daha da zor gibi. yani biraz daha iş deneyimi lazım, oyle diyeyim. neyse ben şimdilik işimden memnunum o yuzden değiştirme planım yok. zaten ailemle olduğum icin aman aman sabit giderim de olmuyor. eve biraz katkı, kişisel ihtiyaclar derken artan para birikim oluyor, oyle duşunun. sektorum ek iş yapmaya, eğitimler vs vermeye musait yani bir donem ek iş aldım, kazancımda da artış oldu tabii ama son 1 senedir almıyorum. işimde deneyim kazandıkca ek iş kazancım da artacak bu arada, denklem bu.

canımı sıkan şey, ailem sağolsun bugune denk sadece karın doyuracak kadar yaşamışlar. onlardan kulustur bir araba bile yok bize. ev kira. bugun birinden biri olse bana borc cıkar, gerisini siz duşunun. hal boyle olunca ben de malımız, mulkumuz yok diye uzuluyorum. kendim almayı istiyorum aslında ama ekonomi malum, en sacma arabaya bile yetmiyor paralar. arabayı alsam benzin dunyanın parası. anam babam o kadar gunu kurtaracak bicimde yaşamış ki yaşlandıklarında ne olacak bilmiyorum, emeklilikleri bile yok. gercekten sanki onları doğuran benim gibi hissediyorum bir de ayrılar. babam yalnız yaşıyor, ben annemleyim. annem evlenmedi, evlenmeyi de duşunmuyor mesela. onun ortaklı bir işi var şu an, birazcık da kenarda parası var hepsi bu. halaaaaa daha geleceklerine dair bi aksiyon almış değiller, kime guveniyorlar anlamadım. o kadar ofkeliyim ki onlara, herkes evladı icin bişeyler yaparken bunlar "eee biz de seni buyuttuk işte bak paranı kazanıyorsun" diyorlar, cıldırıracak gibi oluyorum. detay vermeyeyim ama oğrenciliğimde ve iş hayatımda zerre katkıları yoktur. neyse bunlar gecmişte kalan şeyler, sinirlensem de onume, geleceğe bakmam lazım.

29 yaşındayım ve artık ailemle yaşamaktan da rahatsız oluyorum. senelerdir tek başıma eve cıkma, kendi evim, kendi duzenim olsun hayalim var. aslında ben bunu iş hayatına yeni atıldığım zaman yapayım diyordum ama ailevi sorunlar nedeniyle hep erteledim. ama artık icimdeki şu eve cıkma isteğini de bastıramıyorum. aslında bu mesele ertelendikce kenarda param da birikti. lakin şimdi de beni gelecek kaygısı sardı. tamam ben bugun eve cıkar, icine de iyi kotu eşyamı alırım. calışmaya devam ettiğim surece bi şekilde karnım da doyar ama en sacma yerin kirası olmuş 2500 falan. guler misin ağlar mısın yani. bana uzaktan bakan deli misin, şu an rahatın yerinde, paran cebinde, sorumluluğun az diyor, bazı arkadaşlarım boyle yorumladı. ama ben kendi icime sığamıyorum artık. bu yaşıma kadar sanki kendim icin bişey yapmamışım gibi hissediyorum. aslında yaptım, param birikti, dımdızlak değilim cok şukur. ama hani kendime ait duzenim yok, bi arabam yok, ne bileyim hicbir şeyim yok sanki. bu eve bir arkadaşımı misafir edemiyorum, gec saatte gelsem nerde kaldın deniyor. boyle olunca da kendimi buyumuş gibi de hissedemiyorum. şu sıralar cidden aşırı hevessizim her şeye karşı. sanki dort duvarda boğulmuş gibiyim. genelde aile yanındayken hayat bilinmez derler, bence sahiden oyle. hayatsızmışım gibi geliyor desem yalan olmaz bu yaşta aile yanı ayıp da geliyor artık. ki altını ciziyorum, ailevi sorunlar olmasaydı sanırım coktan ucardı bu kuş o yuvadan...

aslında bu sıralar sinirimi zıplatan şeylerden biri de, aile evine yaşlı bir uye dahil olabilir ve ben buna itiraz etmeme rağmen annem beni yoksayıp kendi bildiğini okuyacak. hayır duşuncesi bile beni deli ediyor. zaten senelerce kalabalık yaşamışız sacma sapan (hic sormayın ) ve şu an ev nufusundaki değişiklik beni ciddi bunalıma falan surukler. bu konuda detay veremiyorum maalesef ifşa mifşa olurum ama bahsi gecen şahıs hasta, elden ayaktan duşmuş falan değil, bu hayattaki tek varlığı annem değil, vicdansız damgası vurmayın yani bana. her ailenin somurulen, enayilikte zirve uyesi olur bizimkinde de annem işte, oyle duşunun.

gercekten ulkeye baktığım zaman genc bir insanın araba, ev sahibi olamaması bir yana, ayrı yaşamasının bile maddi manevi bu kadar zor olması aşırı canımı sıkıyor. konuyu neden actın derseniz, icimi dokmek icin actım. yani sizce mantıklı bir fikir midir, kirası neyse kendime yetecek bir ev tutup birikmiş parayla da icine eşya almak? o zaman kendim icin bişey yapmış olur muyum, tavsiye eder misiniz mesela? benim artık, yalnız yaşıyorum, tek yaşıyorum, kedimle, kopeğimle yaşıyorum diyen insanlara ozenmekten icim dışıma cıktı. imkansız mı sahiden?

bu arada kk'da gelecek kaygısı iceren cok konu acılıyor son donemde, onları da okuyorum. yani herkes bu kadar mı haklı olur, ne zaman gun yuzu goruruz ulkece bilemiyorum.