Herkese merhaba, iki tarafın da 22 yaşında olduğu 1 bucuk bir yıllık ilişkim 2 gun once karşı tarafın “Sana iyilik yapıyorum, senin iyiliğin icin” soylemleri ile bitti.

Ben gezmeyi, oğrenmeyi, okumayı, yeni şeyleri seven biriyim. Bu nedenle bir kafede oturmaktansa yeni şeyler deneyelim, muze, tiyatro etkinlik vs. yapmayı istedikce o her defasında benimle sadece kafe restorant gibi yerlerde buluşmak istedi.

Kendisi tek cocuk 22 yaşında olmasına rağmen annesine karşı cıkamayan, o izin vermese rahatca arkadaşlarıyla bile dışarı cıkamayan, annesine haber vermeden doğru durust bir planıma okey diyemeyen birisi yani birisiydi. Kadın oğlunu kendisine bağımlı yetiştirmiş aynı zamanda kendisi de ona bağımlı birisi. Surekli her şeyi onun iyiliği, ona zarar gelmemesi icin yaptığını iddia ediyor.

Orneğin cocuk, arkadaşıyla x yerine gitmek istese orası cok uzak napıcaksınız onun yerine y yerinde de aynısını yapabilirsiniz gibi soylemlerle ne yapıp edip kendi isteğine getiriyor. Ya da yazın bi spor yapmak istese cocuğun kalp krizi gecireceğini duşunuyor.

Hatta en son, cocuğun verdiği ayrılma kararını yuz yuze konuşmak icin evlerine gitmek durumunda kaldığımda (kar vardı dışarıda) oğluna benim icin kızın psikopat bi tarafı var mı bir şey yapar mı demiş ve biz icerde konuşurken o da balkonda oturdu... Yani sanki tum dunya bir olmuşuz onlara zarar vermek istiyoruz.

Arkadaşlar 1 bucuk yıl cocuğa bunun sağlıksız olduğunu aldığım psikoloji derslerini de referans gostererek acıklamaya calıştım cok mucadele ettim. Kendisinin birey olduğunu kabul ettirmesi gerektiğini, beni hayatından cıkarmanın kalıcı bir cozum olmadığını cunku sorununun benimle ya da arkadaşlarıyla değil annesiyle olduğunu dile getirdim.

Kendisinin bununla savaşmaya cesareti bile yoktu.