Cok uzun zamandır KK'yı takip ediyorum. Benim derdim buradaki arkadaşların sorunlarının belki de tam tersi olacak ama biraz akıl almaya biraz da desteğe ihtiyacım var. Ben kendimi bildim bileli hic cocuk sahibi olmak istemedim. Yaşım ilerledikce gecer sandım ama başka kadınlara cennet gibi gelen bebek kokusu bile bana herhangi bir kokudan farklı olmadı hicbir zaman. Bir arkadaşımın ya da yakınımın bebeği olduğu zaman bile sırf ayıp olmasın diye kucağıma alır severim. Uzun yıllar okudum, sonra calıştım kendime bir hayat kurdum. Evlenmek icin hep doğru adamı bekledim, kimsenin teklifini kabul etmedim. Şimdi 35 yaşındayım ve o adam karşıma cıktı. Bana evlenme teklif etti ve kabul ettim. Bir aksilik cıkmazsa uc aya kadar nikahımız var. Ama beni şimdiden bir duşunce aldı gitti. Nişanlım benim bebekleri sevmediğimi hep bilirdi. Cocuklu bir yakınımıza ziyarete gittiğimizde bile hemen başım şişer donmek isterdim. Ama o şimdi bebek istiyor. Tabi bu konuda beni zorlamıyor. Sen istemezsen yapmayız diyor ama bir yandan da sevdiğim adamı bebek hasretinde bırakmak istemiyorum. Psikologa bile gittim acaba icimde bir korku mu var benim bilmediğim, bilinc altımda bir sorun mu var diye. Bu konuyu kimseyle konuşamıyorum cunku konuyu actığım bir iki arkadaşım sadece bebeğin olunca seversin diyerek geciştirdi. Zaten cevremde cok fazla kız arkadaşım da yok. Arkadaşlar hamile kalmak duşuncesi bile beni irkiltmeye yetiyor. 9 ay boyunca karnımda bir canlıyı taşımak, onu doğurmak buyutmek benim icin korkunc şeyler. Biliyorum coğunuz bana kızacaksınız cunku bunun ozlemiyle yanıp tutuşuyorsunuz. Aslında niye konu actım onu bile bilmiyorum cunku bebek nasıl sevilir diye bir yontem yoktur herhalde. Sadece icimi dokmek istedim.