Merhaba kızlar. Başlık biraz enteresan gorunuyor farkındayım, ama gerisindeki hikayeyle beraber değerlendirirseniz aslında tuhaf gelmeyeceğine eminim. Benim annem uc diğer ablamla beraber yaşlarımız cok kucukken, babam tarafından ihanete uğrayarak terk edildi, babam başka bir kadınla nikahsız yaklaşık on iki sene beraberlik surdu. Daha sonra en kucuk kızı babam beni terk ettiği yaştayken babam vefat etti. Yani, yuva yıkanın yuvası olmadı o kadın icin. Biz ise cok zor şartlar altında annemin yalnızca annemin emeğiyle buyudur ve babam hicbir maddi yardımda bulunmadığı gibi bizi de hicbir zaman gormeye gelmedi. Kadın bizi taciz edip durdu bir sure hatta. Ben cocukken, annemi en buyuk ablamı. Neyse... Bu konuyu acmak bile canımı cok sıkıyor, kalbime ağrılar saplanıyor gercekten.

Sorunum şu: cok aşık olduğum biriyle beraberim ve evlilik konuşmaları oluyor hafiften ama ben bu konular acıldıkca anlamsız bir şekilde korkmaya başladığımı fark ettim. Ya aynı şeyler başıma gelirse, ya terk edilirsem cocuklarımla diye. Bir cocuk olarak bunu hissetmek cok kotuydu, yetişkin olarak da cocuğumun bunu hissettiğini gormek istemem

Sizler de boyle korkular oldu mu veya var mı? Bu korkuyla nasıl baş ettiniz veya ediyorsunuz?

Herkese şimdiden teşekkurler