Arkadaşlar ben 23 yaşındayım lise mezunuyum evlenip İstanbul ’a geldim Burda kimsem yok biz doğuluyuz kalabalık bir evde kalabalık bir ortamda ic ice buyuduk kuzenlerimle sıkılmaya fırsatım olmadı aktif ozguvenliydim o zamanlar neşe dolu biriydim evlendim eşimin ailesi pek akrabalık bağları olan sıkı fıkı değiller ben 3 yıldır evliyim ne bir teyzesi amcası halası bir yemeğe cağırmadı yada kuzenleri konuşmak istemedi ben yaklaşınca biz doğuluları sevmiyoruz dediler bu beni cok uzdu eşim anlayışlı biri surekli beraberiz o benim aile ortamımı cok seviyor benim ailemle arası cok iyi.
Ama bende bir arkadaşım olsun dertleşin konuşim istiyorum beraber vakit gecirecek dertleşecek bir arkadaş ama 3yıldır maalesef hic beceremedim icime kapandım ailemin bulunduğu şehire gidince eve gelmek istemiyorum orda birey olduğumu sevildiğimi yanlız olmadığımı hissediyorum. Burda boşlukta gibiyim eşimin işi burda duzeni burda o yuzden bırak gidelim diyip haksızlık yapamam komşuluk yok bulunduğum yerde herkes herkesten kacıyor ne yapabilir cidden yanlız hissediyorum Kaynanamda beni sevmiyor bınu acıkca soyluyor gel işimi yap yemeğimi yap evimi temizle git diyor iki sohbet edemiyoruz kendimi kullanılmış hissediyordum ama eşime surekli ailen bana bunları yapıyor demek istemiyorum cunku cok kırılgan biri bir takım rahatsızlıklar atlattı onu uzmek istemiyorum. En son o dayanamadı bu kız hizmetci değil diğer gelinlerin hicbisey yapmazken benim eşime dunyanın işini yaptırıyorsun evimiz ayrı kusura bakma ben eşimi yollamayacgm dedi 4 5 aydır konuşmadım da gitmedimde kafam rahat ama dediğim gibi nasıl arkadaşlık kurulur bilmiyorum kaynanamla aynı sokaktayız altlı ustlu oturuyoruz tum sokaktakilerle samimi hepsine beni kotuluyor komşular ben ilk geldiğimde beni cok seviyorlardı KESK ’e senin gibi gelinimiz olsa diyorlardı ama kaynanam nasıl doldurduysa beni gorunce Şeytan gormuş gibiler ben oradayken fısır fısır dedikodumu yapıyor lar