İşimde başarılı olduğum icin bir suredir uzerimdeki sorumluluk arttı, sorumluluktan şikayetci değilim ancak yoneticim artık eskisi gibi değil. Son aylarda icinde bulunduğum birimde cok ciddi değişiklikler oldu, bu sebeple de yoneticimin yetkileri arttı. Onceden bana abi gibi davranan adam şu anda inanılmaz farklı davranıyor. İşe başladığımdan beri aynı adamla calışıyorum, eskiden işe gelirken mutsuz olmazdım ancak şu an cok mutsuzum.

Benimle ilgili mutsuz olduğu bir nokta yok ancak surekli olarak iş arkadaşlarımı eleştirmek icin ortaya attığı laflar beni huzursuz ediyor, başkalarını da ettiğini duşunuyorum. Bence bireysel olarak konuşmalı eleştirilerini ama bunu soyleyince oyle olmaz diye karşılık veriyor. Zaten bu konuda mutevazi davranamam gereğinden fazla sorumluluk sahibiyim. Kronik rahatsızlığım var cok ağrı yapan, ben gectiğimiz yıllarda her gun bu rahatsızlığı cekmeme rağmen toplasanız yılda 5 gun rapor almışımdır en fazla bu yuzden. Elimden geleni yapıyorum yani ağrıyla calışarak bile. Ama gectiğimiz haftalarda cok rahatsız olmama rağmen beni işte tuttu ki işlerimi bitirmiştim sadece onun gozden gecirmesi gerekiyordu ve vaktinde yapmadığı icin beni hasta hasta işte tuttu.

Arkadaşlar, bana karşı olmasa da bu eleştiri yağmuru, beğenmemezlik yetmezmiş gibi bu da ortaya gelince ben kafayı yemeye başladım. Gectiğimiz gunlerde gecenin 2sinde kronik rahatsızlığım yuzunden ağrıyla uykudan uyandım, o anda tek duşunebildiğim ben nasıl rapor alacağım ya bana bilenirse ya sıkıntı cıkarsa oldu. Ağrıdan kıvranırken yoneticinin tepkisini duşunmek normal bir psikoloji değil. Bu yuzden kronik rahatsızlığım tetiklendi gunlerdir ağrıyla yatıp kalkıyordum. Raporluyken aklımda işe doneceğim gun ya cok ağrım olursa sorusu vardı. İnsan yerine konmak istiyorum. Ulkede o kadar insan yerine konmuyoruz ki, sanki calışmak icin yaşıyoruz gibi davranıyor herkes. Ozellikle benim yoneticim.

Derseniz ki niye işten ayrılmıyorsun: Yaptığım işi seviyorum, aldığım para tam olarak hak ettiğim bir meblağ olmasa da başka bir yere gittiğimde bu miktarın yarısını ancak verirler (malum ekonomik şartlar ve ozel sektor yamyamlığı) ve iş yerim gozumde şu an guvenli yer cunku iş hayatına gozlerimi burada actım.

Ne yapayım, zamanında abi gibi olmasına guvenerek beni huzursuz eden bu insanla yuzleşeyim mi? Huzurumu istiyorum. Ağrılardan cok bıktım, her gun ağlamaktan hastayken bile işi duşunmekten cok bıktım. Ben insanım, calışmamın sebebi hayatımı idame ettirmek fazlası değil bunu anlamak niye bu kadar zor anlamıyorum.

Uzun oldu ve dağınık oldu ama duşuncelerimi toplayamıyorum. Kusura bakmayın.