Bebeğimi cok seviyorum. Ancak şoyle bir sorunum var. Bebeğim cok ağladığı zaman ya da bir sorunu olduğunda ya da sorunu olmasın bana sarılmak istediğinde hep kendi bebekliğim nasıl gecti acaba, bana nasıl davrandılar, sevdiler mi yoksa hic mi sevgi gormedim ben diye duşunuyorum. Cunku sevgi iz bırakır. Bende hic sevilmişliğe dair belirti yok. Kucukluk bebeklik fotoğrafım hic yok. Bir tane vesikalık var 5 yaşlarında. Bir şeye lazım olmuş da cektirmişler. O fotoğraftaki cocuğun gozlerine bakıyorum. Cok mutsuz. Ailemi de anlatayım neden boyle duşunduğumu anlamanız acısından. Babam kız doğduğumu gorunce doğura doğura bunu mu doğurdun demiş. Annem de cok sabırsız ve cok uykuya duşkun. Benim bebekken surekli ağladığımı soyler. Ne derdim vardı acaba? Daha bebekken bir gun aclıktan cok ağladığımı anlatır. Şekerli su vermiş. Halam da kızmış evdeki şekeri bitiriyorsun diye. Ne yedim, ne giydim, cok mu uşudum bunları duşunup uzuluyorum bebeğime baktıkca. Kendi bebekliğimi alıp bakmak buyutmek istiyorum.