merhabalar, bu senenin başından beri hic hesapta olmayan şeylerle boğuşuyorum. 3-2-1 yeni yııl derken kim bilebilirdi ki bi kac hafta sonra neler olacağını, yepyeni başlayan koca bir senenin hastalıklar icinde gececeğini..
yılbaşından 3 hafta sonra başladım gucsuzleşmeye, ağrılar sızılar, cabuk yorulmalar, kilo kayıpları. bi gun cok şiddetli bi ağrı başladı soluğu acilde aldık. serumun icine bana verilmemesi gereken bir ilac koymuşlar, sonrası koca bir boşluk ani bir felc.. neyse ki gecici bi şeydi 1 aya toparladım hemen hemen. toparlanmamın hemen ardından kemik ağrılarım gecmeyince kan tahlilleri filmler derken sonuc: Brucella pozitif! hastayı yatırıyoruz..
Mart ayında bu bok hastalıkla bir hastane yatışları başladı, 50 gun surecek ilac tedavisine başlandı. ağır antibiyotikler, butun gun kusup oğurup iyice kilo kaybetmeler, iğneden kevgire donen vucudum rutine bağlanmıştı.. ama ters giden bi şeyler vardı; tekrar yuruyememeye başlamıştım. brucella virusu vucuda sıcramadan, hasar bırakmadan gitmez demişlerdi hep ama binde birlik nadir hasar bırakmayan insanlardan olurum sanmıştım. once tiroitleri harap etti(haşimato), sonra eklemlerime sıcradı ve booom; artık gencecik bir romatizma hastasıyım! yine 1 ay daha Romatoid Artrit tedavisi icin yatış, tahliller, her gun bir yeni mr, tekerlekli sandalyeli bir hayat, butun arkadaşların bu zor zamanda teker teker kaybolması.. yuruyememekten daha cok koymuştu dost eksikliği. bugun hastaneden cıkalı tam 1 ay oldu. allaha cok şukur mukemmel bir ailem ve canımın ici bir sozlum var, bu insanlara muhtaclı halimde bile bi an olsun elimi bırakmadı. şuan desteksiz yuruyemesem de az cok kendi işimi gorebiliyorum, bu hastalığı omur boyu cekecek olmaya ve buna gore hayat planımı cizmeye calışıyorum, alışmaya calışıyorum. ''neden ben'' diye sormamam, isyan etmemem gerektiğini bilsem de bu soruyu kendime sormadığım tek bir an yok malesef. sağlıklı gunlerime donecek miyim, bi kac ay icinde nasıl bi hal alıcam hayatım nasıl gidecek şeklinde bir belirsizliğin icindeyim.
hayatta herşeyin yeri ayrı olduğu gibi dostun yeri de cok ayrı ve bu yeri dolduracak, icimi dokeceğim bir dostum yok ne yazık ki. uzun zamandır burayı takip etmeme rağmen ilk defa bugun buraya uye olma ihtiyacı hissettim. artık sıkıntıdan tanımadığı insanları esir alan, konuşmaya calışan teyzeler gibi davranmaya başladım. ama yalan yok, yazınca cook rahatladım. henuz 20 yaşındayım; bu hastalığın esir aldığı ne kadar insan varsa tanışmak konuşmak isterim, benden hepiciğinize sağlıklı gunler.