Arkadaşlar merhaba. Sadece silkelenip kendime gelmem gerektiği icin bu konuyu acıyorum. 3 yıldır cok ilgi duyduğum biri var, neler neler cektim onunla olmak icin hırs ettim bırakmadım. Asla ilişkiye acık değildi, beni bir istedi bir istemedi, gezmeyi takılmayı cok severdi. O donemde ben de duzenli bir işe sahip değildim, okulum devam ediyordu ve beni koyduğu bir profil vardı haliyle, sıradan bir arkadaş profili. Cevresi geniş ve muhabbeti keyif veren bir insanım. Ailemden ayrı yaşıyorum, kucuk yaştan beri bir fiil kendi ayaklarım uzerinde duruyorum.

Okulum bitti, cok guzel bir işe sahibim, yemin ederim kendimi ovmek icin soylemiyorum ama kendini her anlamda gelişmiş bir insanım, enstruman calıyorum, amator bir tiyatro oyuncusuyum. Velhasıl kelam bu cocuk da kendini geliştirmiş mutlaka ama aynı alanda değiliz. Hayatında gorduğu zorluklar onu benden cok daha farklı yetiştirmiş. İyi bir insan, ama ilişkide tam bir kabus.

Son bir bucuk senedir duzenli bir ilişki icindeyiz. Sorsanız eminim ki benim icin cok fazla ozveride bulunduğunu soyler. Ozveri dediğimiz de artık tek eşli olması . Bu cocuğun her konuda bir fikri var arkadaşlar. Ama her konuda. Ondan başka kimse bilmiyor adeta. Yanlış yorumlar yapar, yanlış derseniz bozulur ve asla kabul etmez. Tiyatroya gitmek onun icin boştur. Sohbeti cok guzel ama sanırım ben onu cok sevdiğim icin guzel geliyor cunku cevremdeki insanlar artık ona, bana yaşattıkları ve kendini benden ustun gorduğu icin duşman.

Ben gelirini sevgilisinden saklayacak bir yapıda değilim. Lakin maaşım onun maaşının ortalama uc katı ve aynı zamanda alıyoruz. Maaşı soylemesem benden mi saklıyorsun diyor, soylesem aşağılık psikolojisine burunuyor beni aşağılayarak hırsını cıkarıyor. Asla ona bir şey almama tahammul edemez ve daima ek işe gider, faydalanacak bir insan zaten değil. Maaş yattığında bu psikolojiye girip de acısını farklı şekillerde benden cıkarmasın diye ne yapacağımı şaşırıyorum. Maaşımı ona az falan soyluyorum, bir kısmını farklı hesaba atıyorum, daha neler neler.

O sinirlenebilir, ben sinirlenemem. Ben zaten tartışmayı manasız bulurum. Aşamayacağın bir şey yaptıysam gidebilirsin, aşabileceğin bir şeyse o zaman tartışmaya gerek de yok oturup konuşup cozebiliriz diye duşunurum. Ama farklı bir şeye bile sinirlenip gerilemem, oyle aşağılar oyle bir konuşur ki uslubu anlatamayacağım kadar sert.

Arkadaşlar gunde 13 saat calışıyorum. Bizde hayat asla muşterek değil. Ona gore cıkıp gelip yemekleri yapmalıyım, evi temizlemeliyim. Eminim ki evlensek talepleri bunlar olacak. Bana surekli yapamazsın, sen kızsın, otur aşağı der gibi bir tavrı var ve ben buna artık sadece guluyorum

Ya işin garibi ben bu cocuğu terk ettim arkadaşlar. Oyle bir durumda da evime cikolatalar gondermeler, kapıda beklemeler, butun arkadaşlarımız zaten ortak, hepsine bizi barıştırın diye yalvarmalar. 4 ay kesintisiz her gun yalvardı. Zaten terk etmemde de sonuna kadar onun sucu vardı.

Lakin ben bu cocuğa bir zaaf besliyorum. Terk etsem bile geldiğinde affediyorum. Zaten artık canıma tak edene kadar terk etmiyorum edemiyorum. Yazsam roman olur ama inanın ki o kadar uzun olur ki okumazsanız. Arkadaşlarım da bana artık laf anlatamıyor. Sorunum ne bilmiyorum. Ben bu cocuğu neden bırakamıyorum?