Merhaba arkadaşlar,
Ben konuyu mumkun oldukca kısa ifade etmeye calışacağım zira cok uzun aslında. Babam vefat etti. Annem ve ablam (boşandı) birlikte yaşıyorlar. Ben evliyim ve 2 cocuğum var. Şimdi bundan 1 yıl kadar once miras kavgası oldu ablamla aramızda. Boşandığı icin kendisini mağdur gorup bana hak vermek istemedi. Ben de hakkımı isteyince icinden adeta bir canavar cıktı ve aylarca telefondan bana ve eşime kufurler, hakaretler, tehditler saydı. Ben de aslında onları hayal kırıklığına uğrattım. Cunku annem ve ablam benden her zaman tam itaat gorduler. Bu surecte benim hatam ise eşimin cok fazla dolduruşuna gelip zamanla annem ve ablamı duşman gibi gormemdi.. Eşim muhtemelen miras kaygısından (paraya cok duşkun) beni aileme karşı cok doldurdu. Ama buna ablam cok fırsat verdi. Neyse sonucta herkes hakkını aldı ama aramız acıldı ve uzun bir sure goruşmedik. Annem ise bana kırgın olsa da hep telefonla goruştuk. Cunku annemin hic sucu yoktu. Sadece belki birlikte yaşadıklarından dolayı ve belki cok hasta olduğu icin ablama biraz muhtac hissetmesinden dolayı ablama karşı biraz daha destek olmuş olabilir. Ben bu surecte annem uzulduğu icin cok uzuldum, uyuyamadım, hep ağladım. Ama ablamın tavrı kufurleri tehditleri oyle iğrencti ki eşim de nefret etmişti. Sonra annem ameliyat oldu. Zaten hastalığı cok ileri duzeydeydi ve maalesef bir ayağını diz altından kaybetti. Bu surecte ben hep hastanede annemin yanındaydım. Ama ablam, uzerinden zaman gecmesine rağmen hastanede bile bana kin, ofke ve nefretle yaklaşıyordu. Ben sadece annemi duşunup tartışma cıkmasına musaade etmiyordum. Annemin durumu biraz iyiye doğru gitmeye başladı hamd olsun ve eve cıktılar. Annem cıkınca eve gittim gormeye tek başıma. Beni cok kotu bir şekilde evden kovdu. Neden cocukları getirmedin, annem cocukları ozledi, moral olur vs dedi. Ben de acıkcası ona guvenmediğim icin cocuklarımı goturmedim. Cunku dediğim gibi ablamın icinden bir canavar cıkmıştı ve ben bakışlarında hep kin nefret goruyorum. O gun beni kovdu ve ben Ramazan'ın ilk gunu neredeyse otobuste ağlamaktan bayılacaktım. Şimdi annem bana hep baskı yapıyor, cocukları getir, ozledim diyor. Ama eşim cocukları asla gondermem diyor (ablamın o surecte ne kadar tehlikeli gorunduğunu gorseydiniz hak verirdiniz). Ben eşime karşı cıkmıyorum cunku sonucta benim cocuklarım ve oraya gitmeyi bir risk olarak goruyorum. Anneme kıyamıyorum. Eve de cağıramıyorum cunku hem ayağından dolayı zaten gelemez. Hem de evlerinin yakınında haftada uc gun diyalize gidiyor. Annem ağır hasta anlayacağınız. Surekli annemi duşunup uyuyamıyorum. Gozlerim hep yaşlı. İstediğim kadar goremiyorum ve cocuklarımı anneme gosteremiyorum. Eşim ve ablam birbirlerinden nefret ediyorlar ve ablamı cok tehlikeli goruyor. Ben cok arada kaldım. Annem zaten hasta bir de bunları stres yapsın istemiyorum. Anneme telefonla konuşalım hep diyorum ama her konuşmamızda durumu bilmesine rağmen ablamı savunup gel , gel diyor. Cok arada derede kaldım yani arkadaşlar. Lutfen bana bir akıl fikir verin. Cok yoruldum beynimin icinin ağrıdığını hissediyorum artık duşunmekten ve uzulmekten..