Merhaba sevgili dostlarım,

Detaya girmek istemiyorum, hem deşifre olmamak icin hem de anlatması cok zor, hatırladıkca elim ayağım titriyor. Daha once kayınpederimle ilgili bir konu acmıştım (bu forumdaki ilk konum). Orada bazılarınız kayınpederimle ilgili olarak biraz ağır yorumlarda bulunmuştu. Meğer haklı yorumlarmış. Bu seferki ona benzer bir şey değil.

Kayın ailem bizden kara yolu ile 13 saat uzakta bir ilde yaşıyor. Kp ’min Obsesif Kompulsıf Kişilik Bozukluğu var. Hayatı cevresine dar ediyor, ancak gerek eşim, gerek annesi ve tum ailesi KP ’in bu davranışlarını normalize etmiş haldeler. Ustelik eşim babasına hayrandır ve ailesine de cok duşkundur. Daha once de başka bir konumda anlatmıştım. Evler uzak olunca bir araya gelindiğinde en az bir ay, bazen 2,5 ay bile kalındığı oluyor (genelde biz gidiyoruz) Tum duzenim altust oluyor, tam kendime geleceğim tekrar gidiyoruz. Ayrıca KP nedeniyle evde (sanırım sadece benim algıladığım, cunku herkes alışmış) surekli bir gerginlik ve mobbing havası var. Ayrıca adam cok asabi.

Hastalandığı icin gittik (ozetle sanırım covid gecirdi, ama test yaptırmadığı icin bilmiyor). 6 hafta kaldık. Biz de covid olduk, atlattık. Sonra bir gun (detaya girmek istemiyorum) benim soylediğim bir şeyi “yanlış anlaması” sonucunda beni iftiralar ve hakaretler eşliğinde evden kovdu. Kendimi zor tuttum. Neticede Kv ona yanlış anladığını anlattı, tum haksızlığına rağmen elini optum o da “ozur diledi” ama hala kendini haklı goruyor.

Ben yarım asırlık hayatımda boyle bir haksızlığa ve rezilliğe maruz kalmadım. Kesinlikle hak etmediğimi duşunuyorum. Affedebileceğim bir şey değil. Surekli o gerginlik ve mobbing havasını da bir daha solumak istemiyorum. Yani ben bir daha asla kayınpederimin evine gitmek istemiyorum. Telefonda konuşurum, bayramını, babalar gununu vs kutlarım ama bir daha evine gitmem. O da gelemez zaten sadece biz gidersek gorebiliyoruz ama ben bir daha onu gormek istemiyorum.

Sorunum şu: Şu anda (bu olaydan 2hafta sonra kendi evimize donduk) sanki hicbir şey olmamış gibi ortalık. Eşimle de bu konuyu bir daha konuşmadık (evimize donmeyi bekledim). Terapistime sordum. Terapistim de şok oldu bu duruma, ve “bir daha gitme ama eşine de bir şey soyleme, tadınız kacmasın. Gidileceği zaman sen başka program yaparsın, eşin tek başına gider gelir” dedi. Eşim benim tum hayatımı ve programlarımı vb bilir, yani boyle bir bahaneyi yemez, hem biz şimdiye kadar hep beraber gittik onların evine. Şimdi, sessiz kalmak ve eşime hicbir şey belli etmemek iyi bir fikir mi? Bu bana, eşime karşı, iki yuzluluk gibi geliyor. İcimde olanı biteni bilmeli mi? diye duşunuyorum. Yoksa bu “iki yuzluluğe” devam mı etmeliyim, yani terapisitimin dediği gibi mi yapmalıyım?