Bu aralar cok kotuyum. Evlendim ve ailemden uzakta yasiyorum. Hic bir zaman genis bir cevrem olmadi, oyle kolaylikla arkadaslik kurabilen biri de degilim. Tasindigim yere alisamadim ve galiba hic bir zaman da alisamayacagim, suan oyle hissediyorum. Bazi gunler evlenip uzaga gittigim icin kendime cok kiziyorum. Ailemi, buyudugum ve tanidigim yerleri cok ozluyorum. Henuz calismiyorum ama basvuru yaptim, belki o zaman durumlar degisir?
Esimi cok seviyorum, ilgi gosteren biridir de ama bazen yetmiyor gibi iste. Aileme yakin olsam, canim sıkıldıkca onlara gitsem diye dusunuyorum hep. En kotusu de esimle tartistigim zaman oluyor; kendimi su kocaman dunyada o kadar yalniz hissediyorum ki. Sizce gececek mi? Bu durumu nasil duzeltebilirim?