Evet bunu yapıyorum. Her şeyin hayal olduğunun farkındayım yani gerceklikten kopmuş değilim ama o kadar yalnızım ki kendimi işimi bulmuş, sevdiğim ve sevildigim birini bulmuş gibi hayal ediyorum. Adeta bir dizi film senaryosu gibi oluyor her şey. Başkaları yokken yapıyorum tabi bunu. Sanki herkesten gizlice başka bir hayatım var gibi. Acı tatlı her şeyi hayal ediyorum. Bazen, bildim bileli hic sevme sevilme (aşk olarak) yaşamadigim icin bu icimdeki boşluğu kapatabiliyor. Ama tabi gercek hayata donunce kendimi cok mutsuz hissediyorum cunku hepsi sadece hayal. Ergen yaşlarimda olsam bu kadar dert etmezdim ama bu yaşta bunu yapmak zorunda kalmak zoruma gidiyor. Fakat elimde değil. Hayallerim de olmasa kimseden o aşk dolu sozleri duymayacsgim ya da hissedemeyecegim. Sizce bu durum kotulesir mi? Yani psikolojik yardım almalı mıyım? Şimdi kontrol edebiliyorum ama gerceklikten kopar mıyım? Cok yalnızim...