Bir arkadaşım var, yaşca kucuk benden ama ikimiz de yetişkiniz oyle soyleyeyim. Sessiz sakin ve gozlediğim kadarıyla biraz da sosyal fobisi olan bir cocuktu. Biz birlikte takılmaya başladıkca (ben ona nazaran daha girişken falanım) acıldı. Onceden grup halinde takıldığımızda konuşmaz, yalnızca dinler, ona yoneltilen bir soru olduğunda biraz paniklerdi. Şu an sohbete dahil oluyor, ufak tefek sorular sormaya başladı insanlara, ben ve diğer birkac arkadaşım da yureklendiriyoruz onu. Cunku potansiyeli olan bir cocuk ve bu durumundan o da şikayetci.


Bir gun laf lafı actı ve cocukken annesinden cok fazla dayak yediğini beslenmesini yemeyip eve getirdiğinde gizlice cope attığını annesinin genelde fark ettiğini ve ona copten alıp yedirdiğini falan anlattı. Emin olup olmadığını sordum once cunku bazı cocuklar kafasında kurabiliyor bazen (kardeşimde denk geldiğim icin..). Neyse kafasından uydurmadığına emin olduktan sonra, psikolojik destek almasını tavsiye ettim. Biraz kacındı herkese anlatamam falan dedi. Konunun uzerinde durmadım cok fazla. Ancak bu olanlardan sonra ona ekstra yumuşak davranmaya başladığımı, onun her şeyini onaylamak zorunda olduğumu duşunmeye ve uygulamaya da başladığımı fark ettim. Onceden yaptığında bozuk atacağım bir şeyi artık sorun etmiyorum ve bu da kendimden odun vermemi sağlıyor. Bu durumdan rahatsızım. Hatta o derece ki arkadaşlığımı sonlandırma kararı aldım. Ama bu da ona haksızlık olacakmış gibi geliyor. Bu arada birtakım başka nedenler de var bu kararı almamda ancak onlar bu kadar komplike detaylar değil. Diğer yandan bakınca zaten haziranda mezunum ve cok fazla şeyin paylaşıldığı arkadaşlıklarımın da zaman aşımına uğrayarak bittiğine şahit oldum. Ben şu an bencillik mi ediyorum yoksa mantıklı mı duşunuyorum, karar veremiyorum. Sizce?​