Merhaba arkadaşlarım. 30 yaşındayım ve 3 yıllık evliyim. Gel gelelim ki başta eşimin ailesi surekli bebek beklentisi icindeler(olağan olarak).

Ben eşimle cok şukur cok mutluyum. Hicbir sıkıntımız yok.

Şunu duşunuyorum ki her kadın anac ve anne olmak icin yaratılmamış zannımca. Cocukları severim onla ilgili bir sıkıntım yok. Ama evliliğim suresi boyunca hicbir zaman bir cocuğa "benim de olsa" diyerek, icimden gecirerek bakmadım. Etrafımdaki insanlar cocuğum olmayacak diye benden cok korkuyorlar. Ki ben tup bebek merkezinde calışıyorum. Her gun gozumun onunden onlarca kadın gecip gidiyor. Onların acı ve meşakkat dolu tup bebek seruvenlerine şahit oluyorum. Ama bana sorduklarında "ya senin de olmazsa 30 yaşındasın" diye. "Olursa olur. Olmazsa olmaz" deyip geciyorum . O zaman da garipseniyorum diğerleri tarafından.

İşin ozu, eşim de kabul etse kimseyi takmayıp hicbir zaman cocuk sahibi olmasam ah demem gibi geliyor bana.

3 yıldır ceşitli sebeplerle bebek işini erteliyoruz ve bu benim işime geliyor.

Siz ne dersiniz hanımlar? Bu konudaki fikirlerinizi merak ediyorum.