Merhabalar, annem kendimi bildim bileli aşırı mukemmelliyetci bir anne. Her anne evladının “en iyi” gorulmesini ister tabi ki ama bu kadar da aşağılar mı sahiden bilmiyorum. Cocukluğum eleştirilerle gecti. Ev işlerinde yardımcı olmaya başladığımda “aferin kızım ne guzel yapmışsın” demez, “bulaşıkları ne bicim yıkamışsın, makineyi ne bicim doldurmuşsun, boyle camaşır mı serilir beceriksiz.” Duyduğum tum cumleler bunlardı hep. Misafirliğe giderdik 8-9 yaşındaydım, her eve geldiğimizde orada neden şunu yaptın, neden bunu yaptın gibi duzenli azar cekerdi. Şu anda evlere temizliğe gidiyor, para biriktiriyor anne yapma yorma kendini diyorum meslek sahibi olsaydın da sen eve para kazandırsaydın diye bağırmaya başlıyor. Daha once yazmıştım okuduğum bolumden cok pişmanım şu an yeniden başka bir bolum okumak istiyorum ve zaten bu durum canımı cok sıkıyor, beni surekli buradan vuruyor. Şunun kızı ne guzel okumuş, bunun kızı ne iyi ev işi yapıyormuş, falancanın kızı evlenmiş ne guzel yuva kurmuş hep bir kıyaslama, kendimi bildim bileli.

Bu arada beni maddi acıdan asla desteksiz bırakmadı, cocukluğumda istediğim bir cok şey alındıysa annem sayesinde olmuştur. Fakat 1 alsa 2 aldığına laf soyler, başıma kakardı. Hatta bazen en iyi mağazalara gider dunya kadar kıyafet alır bana. Evet bunu hala yapar ama şoyle yapar. Ben kendi istediğim bir şeyi alırsam dunyanın lafını soyler ama onun zevkine uygun fiyatı 5-10 katı şeyleri bile alabiliriz. Ozellikle bir cemiyet, duğun toplanacaksa ben umursamam dolabımdan giyinirim derim bir bakarım annem duzgun bir şeyler satın almak icin zorlar. Cunku bazı mekanlarda onun kızı olarak ve onun zevklerine gore mukemmel gorunmemi ister. Maddi desteğini en basiti şoyle acıklayayım az da olsa dijital işlerden vs kendi minik kazanclarım oluyor. O kazanctan kedilerime 150-200 liralık veteriner ucreti cıksa bağırır cağırır, ama 400 lirayı beğendiği ve bana yakışacağını duşunduğu bir gomlek icin duşunmeden verir.

Bugunlerde mevzumuz evlilik, taliplerim. Ben neyime guveniyormuşum da beni beğenen her erkeği reddediyormuşum. Sanki ben cok guzelmişim, karakterliymişim de bu erkekleri eleştirebiliyormuşum. Gecenlerde o senin beğendiğin erkek tipleri var ya sana sumuğunu bile atmaz dedi oyle gucume gitti ki ben soğukmuşum, beceriksizmişim, tipim zaten kotuymuş o benim yaşımdayken ipincecikmiş ben kutuk gibiymişim bu halimle beni beğenenlere şukretmeliymişim vs vs…

Kendini tum itirazlarıma rağmen işe gittiği icin benden en buyuk beklentisi evi guzel bir şekilde cekip cevirmem. Tum gun evde yatan bir erkek kardeşim var kendisi yer icer odasına cekilir. Onun yaptığı tum dağınıklık, pislik de benim uzerimde yuk. Bu arada bir de yl oğrencisiyim yetiştirmeye calışıyorum ama ben ne kadar etrafı duzenlesem, toparlasam da hemen arkasından dağıtan biri olunca tekrar tekrar aynı işleri yapmak cok can sıkıcı. Anneme bu konu hakkında dert yandığımda yine bana kızıyor. Bu sabah bileğimi burktum, şişti epey yuruyemiyorum bile bu yuzden evde yapılması gereken tum işleri bırakmak durumunda kaldım ve saatlerdir beni azarlıyor, yetmiyor beddualar savuruyor.

Tum bunların yanı sıra değer verdiği veya onemsediği yabancı insanların yanında ise aksine bahsettiklerimin aksine bizden ovguyle bahseder. Rose cok calışkan, cok duşunceli, doğru, durusttur, benim evlatlarım cok anlayışlıdır, insancıldır falan filan. Duşunebiliyor musunuz psikiyatriste gittik gecen hafta kadın cocukluğumu sordu ve annem tutup cocukluğumda aşırı mukemmel cocuk olduğumdan bahsetti durdu. Dehb tanısı kondu şahsıma annem bir başladı konuşmaya, doktoru oyle bir şey olmadığına ikna etmeye calışıyor. Sonra bana bir kızmaya başladı beni doktora rezil ettin, ailemizi kucuk duşurdun, biz anlayışsız anne baba mıydık, bizi mi kotuledin ne yaptın - gunun sonunda bana kalan yine azar yine azar oldu

Yakın samimi olduğu insanların icindeyse yaptığım her işte beni yine yerer. Eve misafir gelmiştir 1 saniye oturmam, cayları doldururken demli dokmuşum bu yuzden en az 15 insanın icinde beni aşağılar mesela. Bir de 2 tane kedim var beni azarlamalarına, onun standartlarına uymadığım icin kucuk duşurmelerine ve tum bunların sonucunda dibi boylayan ozguvenime alıştım da kedilerimi kapı dışarıya koyma tehditleri kaldıramıyorum, moralimi cok bozuyor. Bazen duşunuyorum ben mi sorunlu bir insanım acaba sahiden diye sizlerin de anneleri boyle davranırmıydılar?