Artık herkes konularimi ezberledi. Ailemle yasadiklarimi herkes biliyor. Kusura bakmayın başkalarına anlatamadikca buraya yazıyorum ama burada benimle benzer şeyleri yaşayan kadinlarin bana cesaret vermesi umut oluyor.
Az once bizimkilerle konuştuk. 1 Temmuzdan 31 Ağustos a kadar bizim yanimizdasın gidersen sadece abinin yanına gider gelirsin diyorlar. Hayır dedim diye gerizekalı, salak oldum,yazın burada ne yapacakmisim, gelmezsen seninle belayı bulurum bile dedi babam. Siz buraya gelin maksat beraber olmaksa orada napicam ,burada duzenim var, oğretmen dışında memur arkadaşlarımda var diyorum sen kendini İstanbul da mı buyudun zannediyorsun, onceden ne yapıyorsan gene aynısını yaparsın diyorlar. (kucuk bir ilcede buyudum.) Annem seni oraya bağlayan ne var doğru soyle diyor hayatimda bir erkek falan olduğunu duşunuyorlar.( hoş gercekten evlenme yolunda bir erkek olsa beni rahat bırakırlar.) Kopeği mi(dikkatinizi cekerim kopeğini değil,kopeğin ismini değil, iğrenir gibi copten bahseder gibi) birakmak istemiyorsun dedi evet dedim. Kopeği nereden aldıysan oraya geri ver diyor.( Kopeğimi 5 yıldır ailemden gizli besledim bir şekilde memur olunca yeni sahiplendim sanıyorlar) ve samimi soyluyorum o kopek benim bu hayattaki her şeyim. ailem,dostum,sırdaşım. Benim korkum yaşadığım şehre cıkıp gelmeleri ve beni rezil etmeleri. Lutfen bana bir yol gosterin, iyi olsunlar mutlu olsunlar ama benden uzakta beni sevmesinler istiyorum. Cunku sevgileri bana sadece dert oldu bu zamana kadar. Bu kk uyelerinin tanıdığının binde biri bile tanımıyorlardır beni. Neyi severim,neyden korkarım,hatta hangi yemekleri,hangi tatlıyı severim onu bile bilmezler. En ufak bir derdimi bile anlatmam,mutluluğumu paylaşmam Yıllarca sadece para vererek fiziksel temas gostererek iyi anne baba olduklarını duşunduler. Ve işin kotusu bu yaşıma geldim kendi duzenimi kurdum ama hala kucuk bir cocuk gibi telefonda dahi olsa annemden babamdan bana bagrilmasından dayak yemekten cok korkuyorum.