Herkesin gecmiş bayramını kutluyorum oncelikle.
1 aydan fazla suredir eşimle beraber abimde kalıyorduk, şehir dışında. Abim evli ve bir cocuğu var cocuğu deyince bile kalbim sızlıyor.
Bayram tatili icin beraber arabayla donduk bizim eve, 10 gune yakın da bizde kaldık. Yeğenim birer avuc yanağa sahip 4 yaşında bir kız cocuğu, hayatımda gorduğum en bicirik canlı ve ben ona inanılmaz alıştım. Abime, abimin eşine (benim 12 senelik arkadaşım zaten, abimle de benim aracılığımla tanıştı) de oyle.

Dun sabah yeğenimin ağlamalarıyla beraber gittiler, akşam aradım “senle istediğim zaman konuşabilirim ama sarılamıyorum” diye telefonda ağladı bu sefer. Coooook mutsuzum. Ben de eşim de inanılmaz boşlukta hissediyoruz. Ev değil de sanki izbe bir depo falan gibi geliyor ev. Hic evde durmak istemiyorum. Bildiğiniz depresif bir moda girdim, kolum kalkmıyor resmen. Onunla arayıp konuşmak da istemiyorum aklı dağılmış, unutmuştur, ararsam hatırlayıp ağlar diye.

Verecek tavsiye falan da yok biliyorum, ne diyebilirsiniz ki. Sadece icimi dokmek ve hissettiğim yalnızlığı biraz hafifletmek istedim