Uyuku tutmadı ağlıyorum… Tup bebek tedavisi goruyorum. 33 yaşındayım eşimde 39. İki yıldır bebeğimiz olmuyor ve bu konu beni cok yıprattı surekli ağlıyorum dua ediyorum, icimi anlamsız korkular sarıyor, insanların surekli sorularından dolayı insanlardan kacıyorum. Eşimi cok seviyorum. Hayatımda en buyuk şansım, ya eşim başka bir evlilik duşunurse ya da benden bebeğim olmadığı İcin soğursa gibi sacma sapan aklıma duşunceler giriyor ve kurtulamıyorum. Şuan bile şiddetli baş ağrısı cekiyorum. Biliyorum eşiniz sizi gercekten seviyorsa sizden cocuk İcin gitmez diyeceksiniz ama korkuyorum işte. Cunku beni hayata daha cok bağlayan seven ve bana hayata farklı acılardan bakmayı eşim oğretti. Bu hayatta en sevdiğim kişi kendisi. Cocukluğum acılarla gecti. Hic gormediğim babam bile beni sokakta gormuş yanımdan gecmiş ve tanımamazlıktan gelmiş. Sonradan bana teyzem soyle. Ben şok. Babam beni bir kere olsun merak edip gormedi. Dedemin elinde buyudum, aile icinde oradan oraya suruklendim. Dedem vefat edince herkesten Nedret ettim beni hayata bağlayan hic bir şey kalmamıştı artık. Annemde yeni eşiyle iki bebek bakmaya calışıyordu ve cail ve eğitimsizdi. Neyse devamını anlatmaya bile gerek. Hayatta babam bile beni istememiş sevmemişti. Beni gercekten başka kim severdi ki, derken eşim cıktı karşıma. Yaralarımı iyileştirdi. Cok mutlu ve guzel bir yuvam var. Yuvam bozulacak diye cok korkuyorum. Birbirimizi cok seviyoruz beni bırakmaz ama hep bir acaba cocuk ozlemine yenik duşer ve o da babam gibi gider mi diye duşunuyorum elimde olmadan

