Merhaba hanımlar oyle cıkmazdayım ki sizden duyacağım herşey bana ilac gibi gelecek biliyorum. 1 yaşında bebeğim var 5 yıllık evliyim gercekten susarak sineye cekerek hep sensin diyerek dayağını kufurunu hakaretini yutarak bugune geldim bugun ki kavgamızda kalbim ağzımda attı elim ayağım boşaldı cok kotu oldum. İlk zamanlar bana ev işlerinde yardımcı olurdu sonra sonra yapmamaya yapmadığı gibi de pissin dağınıksın demeye başladı yaptığım herşeyi eleştirir oldu haftasonu kendisi malak gibi yatıp elinde telefon sigara oyun oynar uyur bi laf soylesem kalk cocuğa bak desem bana sataşma diye beni suclu cıkarır onun gorevi cocuk bakmak değilmiş asgari ucret bir işte calışıyorum sabah 8 akşam 6 evde oluyorum bebeğime bir akrabamız bakıyor sabah 6da uyanıp kahvaltısını yaptırıyorum cocuğun giydir yedir 8 de evden cıkıyorum 6 da gelip akşam yemeğini cocuğun yemeğini yapıyorum sonra cocuğu uyutayım mutfağı toplayım derken saat 22.00 dan once asla oturamıyorum yorgunluktan pertim cıkıyor haftasonu da biraz destek ol diyorum ama nerde.
calışmayacakmışım işi bırakıp evime bakıp temizliğimi yemeğini yapacakmışım cocuğa bakacakmışım evime sahip cıkacakmışım zihniyet bu ne yazık ki akşam yine yemek koyucam bu ne bicim yemek şu cayı adam gibi demle misafir gelince guzel demliyosun başka zaman icilmiyor cayın daha neler neler
Dayanacak gucum kalmadı sahip cıkacak kimsem yok oyle caresizim ki bide diyor ki seni boşayacağım ama kıyamıyorum sana bana kıyamıyormuş duşunebiliyor musunuz
Devlet benden yanaymış nafaka alırmışım arabasını alırmışım senin uc kuruşuna kalmadım ben dedim taş yerim yinede sana muhtac olmam

Benim altınlarımla araba aldı daha bir kere surdurmedi bana zar zor kavga doğuş ehliyet aldım Ama asla kullandırmıyor kendimi oyle değersiz hissediyorum ki anlatamam cok caresizim