Annemi bilenler bilir. Bilmeyenler icin ozet geceyim. 22-23 yaşlarında evlilik baskısı başladı. "Arkadaşların evlendi sen evde kaldın." KPSS'ye hazırlandığım zamanlar kitaplarımı yırtar atardı. Evde bir şey kırsam bilerek kırdın derdi. Babaannemi hic sevmezdi ben de sevmem ve konuşmazdım ama bana hep o sana akıl veriyor diye darlardi hatta doverdi. Atandım evlendim. Calıştım kazandım eller yiyor dedi. Cocuğum oldu doğumumda yanımda olmadı. Sezaryendan cıktım beş dakika olmadan yoruldum of puf demeye başladı. Ben de sen git dedim. Lohusalık zamanı hic bakmadı bana. Kayınvalideme evlenirken artık bize değil size gelecek demişti. İki aile aynı şehirde biz farklı şehirdeyiz. Değersiz olduğumu eşimin ailesine cok hissettirdi. Şimdi cocuğum buyudu biraz. Daha yaklaşmaya başladı ama benim icim olmuş anneme karşı galiba. Neyse en son telefonla aradı. Cocuğu itip kakma dedi. Ben de ne sacmalıyorsun kendi cocuğumu mu itip kakıcam falan dedim. Tartıştık kapattık. Ondan sonra aramadı hic. Ben aramalı miyim?