2 bucuk yıllık evliyim eşimle aramda 10 yaş var ben 27 o 37. Birbirimizi seviyoruz fakat ben cocuk sahibi olmak istemiyorum. O sorumluluğu almak zor geliyor. İcimde anne olma hevesi de yok.Cocuk acısından duşununce de kotu, ilgisiz anne olmak cocuğun geleceği icin kotu bir durum. Cocuk sahibi olmak istemememde bir cok neden var. Cocuk olduğunda tum hayatımı ona adamış olucam. Tek başıma yapabileceğim hic bir şey kalmayacak. Rahatıma duşkun bir insanım. Uşengec bile diyebilirsiniz oyle ki yemek dahi coğu zaman yapmıyorum. Calışan bir kadınım. Başka bir sebepte cocuk olduğunda eşimin bna ilgisi azalacak cocuk one gececek doğal olarak. Evliliğimiz sıradan bir hale gelecek. Bunlar bir kac sebep ama en yoğun duşunduğum cocuğa bakabileceğimi duşunmuyorum. Buyudukce dertleri de buyuyecek. Ben kolay bir hayat yaşamadım dert sıkıntı cektim artık rahat yaşamak istiyorum. Eşim cocuk istiyor. Onun da baba olma hakkını elinden almak istemiyorum. Ailesinin torun sahibi olma hakkını ellerinden almak istemiyorum. Bu sebepten boşanmayı bile aklımdan geciriyorum ama onsuz yapabilir miyim bilmiyorum. Konuyu dağınık anlattım biraz kusura bakmayın. Ne okur yardım edin. Psikolojim bozuldu aylardır her gunun her saati bunu duşunuyorum.