Merhaba kızlar,

Bir konu hakkında size danışmak istiyorum. Ablamla aramda 3 yaş var. Ablam evin karar mekanizması gibidir. Maalesef bu annemlerin hatası. Herkes her şeyi ona sorar. Nedendir bilinmez. Eskiden ben de her şeyi ona sorardım. Artık hayatım değişti 32 yaşındayım,10 yıldır calışıyorum, evliyim. Kendi kararlarımı kendim alıyorum elbette ama ablamın mudahale edişlerini engelleyemiyorum. Kimseye de anlatamıyorum cunku eşime anlatsam o ablamın huyunu bildiği icin her seferinde bunu konuşacak. Annemlere anlatsam onlar zaten ablama kızgınlar “surekli bizi tersliyor, gecmişteki yaptığımız hataları hala soyluyor” diye. Ki gercekten oyle. Akıl verirseniz cok mutlu olurum.


Eşiyle problemleri vardı yine de işinden ayrıldı, gitti tup bebek yaptı. Durumları cok iyi ama bence hic mutlu değil. Benden gecen yıl doğum yaptı. O sureci de hep sancılı gecti. Midesi bulandı arayıp ağladı. Kocasıyla kavga etti cocuğu aldırıcam dedi o donemde de cok sıkıntı cıkardı ama biz hep alttan aldık. Lousalık gecer dedik. Gecmedi maalesef.


Hamileyim, tecrubeli olduğu icin bana yardımcı olmaya calışıyor ama frekanslarımız cok farklı. Oğrendiği gun bana koli koli hediyeler yollamış sağ olsun ama lafları iğne gibi . Biz bebeği oğrendiğimizde cok sevindik ona gulerek diyorum ki “Eşim heyecandan ne yapacağını şaşırdı beni yatırdı butun gun.” ben de gulup gecmesini bekliyorum ama şoyle diyor:
-Hmm oyle olmaz heyecanlarınızı kontrol etmelisiniz. Ya da “Doktor buldun mu?” diye arıyor bulduğumu soyluyorum “Yok işte bir tane daha bul ne olur ne olmaz, ozel sağlık sigortası yaptır, şunu şoyle yaptır bunu boyle yaptır.” Cok sağlıklı bir bebeği var doktor doktor gezdiriyor cocuğu duyu terapistinden tutun cocuk bilemm nesine kadar. Cocuğun sağlıklı neden goturuyorsun dediğimde verdiği cevaplar abuk sabuk. Yani demem o ki onun yaptıkları da bana hic mantıklı gelmiyor ama ben “hmm” deyip geciyorum. Para onların cocuk onların.

Gecen gun “Cocuk buyutmekle ilgili kitaplar aldım, heyecanla onları bekliyorum.” diyorum. Benimle bir saat konuştu. Konuşmanın ana fikrinde o okumamış, ic gudusel buyutmeye calışmış, kendimi fazla kategorize ediyormuşum, cok yorarmışım, o işler oyle olmuyormuş. “Aa ne guzel” diyip konuyu kapatmak cok mu zor? Her konuşmamızda sinirim bozuluyor, aklıma şuphe duşuruyor. En son aradığında cok kızdım. Bir arkadaşıyla buluşmuş arkadaşı cocuğundan şikaye ediyormuş( kendi de eder hep) “ Cocuğunu yuk olarak goruyor, siz sakın oyle olmayın.” Dedi kan beynime sıcradı. Yanımda eşim vardı bir şey diyemedim. Biz asla oyle insanlar değiliz. Neler yaşasak bile kimseye acıp tek kelime etmeyiz hele bebeğimizi ne kadar bekledik… Asıl kendisi oyle.
Başka şehirlerde yaşıyoruz, ısrar kıyamet evine cağırır gideriz. İki gun sonra kahvaltı hazırlarken yardım etmedim diye ortalığı birbirine katar. Daha gitmemeye soz verdim kendime. Ben sormuyorum ama o her şeyi sorup hicbir şeyi beğenmiyor.


Sizce onu kararlarımdan uzak tutarak nasıl sağlıklı bir abla-kardeş ilişkisi kurabilirim. Boyle olmak istemiyorum ama bana mudahale etsin her yaptığımı eleştirsin de istemiyorum. Fikirlerinizi paylaşırsanız cok mutlu olurum.