hani elimde ornek vereceğim cok net konular da yok aslında ama bazen boyle hissediyorum ve ilk genclik zamanlarımı boşa harcamışım gibi geliyor. sanki 15-20 yaşlarım hayatımın en guzel coşkulu yıllar olması gerekliymiş gibi hissediyorum (filmlerde izlediğimiz genclerin cok etkisi var bunda eminim ve hayat bi dizi film değil bunun da farkındayım). ama bazen keşke kendime olan nefretim, ozguvensizliklerim, depresyon ve sosyal anksiyetem olmadan o yılları bidaha yaşasam diyorum. hatta hayatında iz bırakan hatalar yapan, kotu arkadaşlık ve ilişkiler kuran insanlara bile imrendiğim olabiliyor. cok kotu de olsa yaşanmışlıkları var diyorum en azından. aslında ben de cok şey yaşadım cok duygu hissettim fakat bu tecrubelerin coğu ya kafamın icinde kendime ozeldi ya da karşımdakilerin benim kadar onemsemediği durumlardı. lise aşkım diyebileceğim cocuk icin hayatının kısa bir suresinde gelip gecen biri olduğuma eminim ve lisedeki en guzel gunum diyebileceğim bir gunu yaşadığım arkadaşlarım asla o kadar anlamlı gormemişlerdir. bu kuruntu değil bu arada cidden boyle olduğunu gozlemledim de.
valla tam olarak ne yapmak isterdim onu da bilmiyorum sonucta imkanlarım ve yaşadığım aile belli, cok bi şey değiştiremezdim geri donsem. ama kucukluk halimi alıp onu cocuğum gibi yetiştirmek isterdim sanırım. benim gibi hisseden birine ne soylemek isterdiniz? yaşım 20 bu arada.