Merhabalar,
8 yıldır tanıdığım, 1 yıl sevgililik doneminden sonra eşimle 10 aydır evliyiz.

Eşimle birbirimizi cok iyi tanıdığımızı duşunuyordum ama oyle olmadı. Kendi ayakları uzerinde duran biri imajı veriyordu, babasının sozunden cıkmıyor. Ailesiyle ve kendisiyle alakalı arkadaşlık donemimizde bana yalan soylediğini evlendikten sonra oğrendim. Sadece bana değil arkadaş grubundaki herkese aynı yalanları soyledi. Kendisini hep olduğundan daha farklı, tıpkı aynı duşunuyormuşuz gibi, cok anlayışlı duşunceli birisiymiş gibi yansıttı. Tam bi hayal kırıklığına uğradım evliliğimiz boyunca.

Duğunden once 4 yıldır calıştığım guzel bi işim vardı. O başka bi ile gitmişti o yuzden sevgililik doneminde pek goruşemedik. Araya pandemide girdi. Goruşemiyoruz evlenelim mantığına girdik. Duğunu onsuz kendim yaptım. Ailesiyle cok sorunlar yaşadık cimrilikleri yuzunden ama neyseki eşimle birbirimizi seviyoruz ve ailesinden uzakta olacağız diye cok ustunde durmadım. Ailesi bin km oteden evlilik hayatımıza karıştı. Eşyaları ailesiyle beraber secmek istemediğim ve zamanım olmadığı icin, eşimin bekar evine gitmeyi kabul ettim. 1 yıl eşyalı evde oturur ben işe girince kimseyi karıştırmadan hallederiz diye duşundum.

Kısaca sorunumuz, ailesine karşı beni ezdirmesiydi. Oğullarını cok eziyorlar, herkesin icinde benim oğlum beceriksiz biseyden anlamaz hep ben koşarım gibi konuşuyorlar. Aynı tutumu bana yapmaya calıştılar ben araya mesafe koydum kavga etmek istedikleri belli cunku ustume yuruduler konuşmanın dozunu kacırıp. Bende ondan sonra ağzımı acmadım. Resmi oldum. Arkalarından kotu soz soylemedim eşime ama onlar surekli kotulediler beni. Maddi yonden eşimden faydalaniyorlardi. Ben gelince faydalanamadilar. Harcamalarimiza herseyimize karıştılar. Kocamda hep bizim duşunduğumuz şeyleri bizi ilgilendiren şeyleri onlara anlatıp onay istedi. Kucuk cocuk gibi. Ayrıntılarina girmedigim cok sıkıntılı surecin sonunda ayrılmaya karar verdim. Eşim en ufak kavgada bana kapıyı gosteriyordu. 2 3 gun konuşmuyordu. İyice kendinden soğuttu. Ayrılık kararindan once sorunları konuşmaya cozum bulmaya calışmadım. Oylece bıraktım. Tripli değil ama kırgın bi tonda konuştum. Yuzum hic gulmedi. Surekli hastalandım. Halsizlik, yalnızlık beni baya bunalıma surukledi. Ben gunden gune erirken eşim aramızda sorun kalmadığını duşunmuş. Ayrıldığımı soylediğimde ama son zamanlarda iyiydik diye tepki verdi. Ayrilmamak icin yalvardı. Ağladı. Herşeyi yaparım dedi. Terapisti o zaman ayarladı. Doktor, ailesiyle arasında sağlıksız bi ilişki olduğundan bahsetti. Evliliğin bu olmadığını soyledi. Tek olarak eşimle gorusmelere devam etmeyi sonrasında cift olarak goruşmeyi teklif etti. Kabul ettim. Bu surecte eşim herşeyin farkına vardığını, cok utandığını, hak etmediğim davranışlarda bulunduğunu kabul etti. Duzeltmeye calışacağını soyledi. Guvenimi geri kazanacakmış. Hep benim cabaladigimin farkina varmış. Ailesinin yaptıklarını yeni yeni fark etmiş ve kendi kararlarini hep kendisi verecekmiş. Ama ben cok soğudum. Ona bu şansı vermeli miyim bilmiyorum. İyi gunlerimizde boyleysek kotu gunlerde ne olacak bilmiyorum. Herşeyi yaptı diyelim ben yine aynı şekilde durursam, bu sefer sadece vicdanını temizlemiş olacak ben herşeyi yaptım vicdanım rahat diyecek ki benim şuan hic bi pişmanlığım eyvallahım yok. O kadar ofkeliyim ki yatışır mı bilmiyorum. Ayrıca ben eşimden cok o aileyi gormek istemiyorum. Eşimi affetmek demek onun ailesiyle omrumu huzursuzlukla gecireceğiz demek. Ailesine karşı beni ezdirmeyecegini soyledi ama nereye kadar dayanabilir? Ne derece degisebilir? Tum bu sorunları terapistle aşabilir miyiz? Bu terapistler gercekten işe yarıyor mu deneyen var mı?