Annemle alakalı cok konu actım. Niye surekli bu konuyu acıyorsun demeyin. Yaralıyım. Taa kucuklukten beri cok yaralıyım. O kucuk aklımla anneme yaranmaya calışırdım donup de bakmazdı bile. Ama kendim anne olunca icimde bir şeyler koptu anneme karşı. Aslında doğum yapmamla başladı bu surec. Sezaryendan cıktım odaya getirdiler beni ve annem başladı. "Yavrularım acıkmıştır" kalbimden vuruldum sanki. (Yavrularım dediği 35 yaşında abim 25 yaşında erkek kardeşim) ben daha ayağa kalkamadan "acıktım susadım namazımı kılamadım." Dayanamadım sen git eşim kalsın benimle dedim. Annem dunden razı sadece tamam dedi. 4 gunluk lohusayken bir gun kaldım evinde. Beni eskisi gibi abimlerin odasında yatırmaya calıştı. Dedim bebek emzirme. Zar zor kendi odasını verdi. Şimdi bebeğim buyudu. Daha yakın olalım istiyor. Gittiğimizde ikramlar yola cıkarken yanımıza yiyecek koymalar. Ama boşuna yapmıyor bunları. Evliliğime mudahil olma hakkına sahip olacağını duşunuyor bunları yapınca. İzin vermedim. İzin vermediğim icin kustu. Kusmesi de sorun değil. Zaten annesiz gibi buyudum bircok şeyi atlattım. Bundan sonra olsa da bir olmasa da. Sadece şunu merak ediyorum. Cocuğum icin dunyayı yakarım kaldı ki ben hayata ve insanlara karşı pasif biriyim. Ama yakarım cocuğum icin ve arkama donup bakmam o kadar cok seviyorum onu. Bir anne cocuğunu sevmeyebilir mi? Ben sevilmedim mi hic annem tarafından?