Selam herkese

Yapım gereği cok cekingen bir insanım muşteri hizmetleriyle telefonda konuşmak bile beni geriyor. En basit bir şey icin bile dışarı cıkmayı gozumde buyutuyorum, kuafore giderken bile yolda ne kadar zaman gecireceğimi, orada bekleyeceğimi, tanımadığım insanların olduğu bir ortama gireceğimi duşunup erteliyorum. Yakın olduğum birkac kişi dışında normal arkadaşlıklarımı surduremiyorum cunku her dakika iletişim halinde olmadığımız surece konuşmadığımız zamanda bir şeylerin değiştiğini, benimle konuşmak istemeyeceklerini duşunerek işetişimi azaltıp, coğu zaman da kesiyorum. Hastalıklı bir duşunce olduğunun farkındayım ama yıllardır bu şekilde ve hicbir şey yapamıyorum. Tahmin edeceğiniz uzere psikologa gitmek de benim icin hic kolay değil.

Sevgilimden yeni ayrıldım. Her yeri, her şeyi karıştırdım cok fazla istenmeyen şey ile karşılaştım. Kendimi sucluyorum bunun icin de. Başından beri icimdeki ses bana kotu şeyler soylediği bile bile lades dedim ve şu an cok pişmanım. İlk sevgilimi hatırlıyorum da duşununce ne kadar mukemmel bir insan olduğunu yeni fark ediyorum. Ve sanırım bir daha oyle bir insan cıkmayacak karşıma.

Cevremdeki insanların yaptıkları, duşunceleri midemi bulandırıyor. Herkes sosyal medyadan birilerine yazıp hangisi gelirse kafasında şansını deniyor, kendini olduğundan farklı gostermeye calışıyor.

Sevmediğim bir işi yapıyorum, sevmediğim bir yerde yaşıyorum. Gitmek istiyorum ama hicbir yere gidemiyorum. Boyle bir donemde yaşamak zorunda olduğum icin cok uzgunum. Hicbir şey keyif vermiyor artık. Calışmıyorken işim olmadığı icin bunaldığımı duşunmuştum, şu an calışıyorum ama mutsuzluğumdan hicbir şey değişmedi.

Niye yazıyorsun bunları bize derseniz gercek hayatta bunları paylaşacak bir insan yok. Birileri olsa bile guven problemlerimden dolayı kimseye bir şey anlatamıyorum. Yapayalnız hissediyorum.