Arkadaşlar eşimle son zamanlarda bir iki meselemiz olsa da bir şekilde hep cozum yoluna gittik. Cozebildiğimiz de oldu ertelediğimiz de. Genel itibariyle huzurlu hatta mutlu bir hayatımız vardı.
Bugun cok yersiz bir meseleden cok cok buyuk bir kavga ettik. Cok bağırdı ben de kapıları carptım. 14 yıldır(3 yılı evlilik) ilk kez bu denli buyuktu. Kopma noktasına gelecek kadar...
Kavga esnasında cok cok uzun zamandır yaşamadığım atağı gecirdim. Nefesim tıkandı konuşamadım ağlama krizine girdim. Lutfen biraz cık evden iyi değilim dedim. Evden kovamazsın beni dedi sanki onu kovan var.
O halde bile sebebini bilmiyorum cocuğu kucağıma aldım yatak odasına gectim. Aslında kendine bile yetecek vaziyette değildim. Kaybetme korkusu muydu yoksa kendime kurduğum kucucuk bir dunya mıydı bebeğim...
Eşim de cocuğu kacırıyormuşum gibi aldı kucağımdan ben de aramızda hırpalanmasın diye bırakıverdim.
Yuksek ses, kavga, gurultu asla katlanamıyorum. Ben iyileştim zannetmiştim. Meğerse bunlara maruz kalmadığım icin hastalığım uyumuş.
Eşim ben birazcık sakinledikten sonra konuşalım dedi. Bundan sonra eskisi gibi olmaz ayrılalım dedi. Araba zaten senin. Eşyalar da sende kalabilir gibi zihninde bir şeyler boluşturmeye başlayınca bu cocuğu ne babasız buyutmek ne de mutsuz buyutmek icin doğurdum ceki duzen vermek yerine yaptığına bak deyip odadan cıktım. Aslında problemin kaynağı o idi ben yaptıklarına cok sert tepki verdim. Belki birikmişlik belki yorgunluk... Ben ne zaman yuksek tepki versem adam kayışı koparıyor.
Toparlayamadım da ama cok kotuyum.