Merhabalar.
Oyle bunaldım ki. Cevremde herkese anlatıp şoyle boyle, asla birbirini tutmayan tavsiyeler alıp hepten dengemi bozdum.
Biraz hızlı bir giriş oldu benimki.
Kısa kısa anlatsam en iyisi olacak.
28 yaşında 3 yıldır evli calışan bir kadınım. Eşimle eşit şartlara sahibiz maddi-manevi. Bu konuda aramızda bir dengesizlik yok. Ama evlendiğimizden beri aramızda suregelen buyuklu kucuklu kavgalar gerginlikler var. Asla cozemedik. Bazen cok şiddetli oluyor ofke kızgınlık bağırışlar. Onceden bunlardan cok etkilenmezdim ama artık gunlerce kendime gelemiyorum. İcime kapanıyorum cozum bulamıyorum. Defalarca psikolog girişimim oldu devamı gelmedi. Eşim ise hep beni suclar. Kendisi ne yaptıysa benim yaptığım şeylerin onu tetiklediğini soyler. Onun bana gore nispeten daha ılımlı bir insan olması her olayda onu haklı mı cıkarır? Bence hayır ama o boyle duşunuyor maalesef.

Aileler aramızda hep bir sorun hep bir yarışma. Donem donem uzak yaşadığımız icin aile yanına geliriz tatile ziyarete. Benim anne babamda hicbir zorlama yoktur. İster geliriz ister gelmeyiz oyle akrabaydı duğundu bayramdı zorlamazlar bizi. Ama eşimin ailesi biz gelmeden programı kurar. Ona gidilecek buna gidilecek. Elbette hic gitmem etmem demiyorum makul derecede yapıyorum saygısızlık gostermiyorum. Ama mesela diyorum ki 3-4 gun burda kaldım simdi annemlere geciyorum -ki tek basıma eşim olmadan- ben ordayken gelsin suraya gidilecek edilecek diye emrivaki yapıyorlar resmen. Ha kabul ediyor muyum etmiyorum gelemem az kaldı donmeme anne babamı gorucem diyorum ama insanı arada bırakıyorlar. Gitsen de gitmesen de ayrı dert oluyor bana.

Eş ailesi evlatlar arasında ayrım yapıyor. Biz ikimiz de calıstığımız icin bir seye el atmıyorlar ki beklemiyoruz da ama diğer cocuklara var yok feda ettiler. Ve bunu bizim imkanlarımızı kullanarak yaptılar bizim ihtiyacımız oldugunda ise kavga cıkarıp siz kıskanclıktan araba mal mulk almaya kalkışıyorsunuza getirdiler meseleyi. O konular halledildi ama o zamanlar bizi susturmak icin soyledikleri şeylerin tam tersini yapıp hicbir şey olmamış gibi davranıyorlar ve kimse gocunmuyor da boyle davranırken. Bunları kabul ettim ama sindirdim mesela canımı sıkmıyor artık. Ama eşimin de biraz en azından bu konuda mesafeli olmasını istiyorum bir şey dediğim de ise laf yine bana donuyor ben caresiz kalıyorum.

Butun bu 3. Şahıslar para vs meseleleri bir yana ben eşimle iyi olmak istiyorum. Şartlarımı kabullenmek istiyorum. Tatillerde ailelerin yanına gelmek artık beni strese sokmasın istiyorum. Bunu nasıl yapacağımı bilmiyorum. Kendimi cok değersiz boş oylesine yaşayan biri gibi hissediyorum. Hayatımda hic istikrarım olmadı. Cevremdeki yaşıtlarım gezip tozup eğlenirken ben imkanım olmasına rağmen bunların cok azını yapıyorum. Misal kendime bir şey almak istesem oylesine şımartmak icin veya kucuk bi mutlu olayım diye bir sure sonra ne gerek var deyip vazgeciyorum. Dumduz yaşıyorum. Ne spor ne sosyal hayat ne baska bir etkinlik. İş-ev arası mekik dokuyup arada bir hic zevk almadığım dışarıda yemek kahve seklinde geciyor hayatım. Oysa ben şen şakrak olmak kendim icin hicbir şeye acımamak daha cok insanlarla bir arada olmak istiyorum. Ama oylesine yorgun ve soğuk biriyim ki artık harekete gececek takatim yok.
Son 2 yılda 6-7 kilo aldım eski spor yapan vucudumdan eser kalmadı giydiğim yakışmıyor bacaklarım cirkin gorunuyor gozume. Bunun icin bile iradesizim. Diyetisyene spora gideyim dedim eminim bunu da bir sure sonra ne gerek var değmez deyip kenara iteceğim.

Ben nasıl yapacağım nasıl alışacağım olduğum gibi olmaya, kendimi ve hayatımı nasıl kabulleneceğim bilmiyorum. Nasıl daha sakin daha ağır bir insan olurum bilmiyorum. Hep yeni kararlar verip sonra bir ofke krizinde darmadağın oluyorum..