Yaklaşık iki yaşında bir oğlum var. Tek başıma bakıyorum doğduğundan beri. Artık tahammul edemiyorum. Yetemiyorum. O kadar sinirleniyorum ki her itirazına kendimi kaybetmekten korkuyorum. Mesaim sabah altıdan akşam sekize kadar devam ediyor. O kadar yoruluyorum ki anlatamam.

Yapma dediğim ne varsa yapıyor. Surekli ama surekli biryerleri dağıtmak karıştırmak peşinde. Tvnin onunden inmiyor mesela inat edip. Yada koltuğun tepesine cıkıyor indiriyorum tekrar cıkıyor. Aklım gidiyor duşecek diye.

Surekli mızmızlanma herşeye ağlama durumunda. Sabrım kalmadı ağlama sesi duymaya.

Surekli aynı dongu icinde aynı şeyleri yaptırmaya yada yaptırmamaya calışmak beni boğuyor. O kadar sıkıldım o kadar bunaldım ki olsem bu hayattan kurtulacağımı duşunuyorum bazen.

Uyuyunca ozluyorum. Uyandığında coğu zaman tahammul edemiyorum. Boğuluyorum.

Cozum onerisi var mıdır bilmiyorum ama yazmak istedim.