Selam kızlar liseye kadar cok ice kapanik bir cocuktum. Arkadaş edinemezdim sessizdim dislanirdim o yuzden birilerine yanasinca da. O yuzden dışlanmak bende travma oldu artık. Liseye gecince ozguven geldi herkesle iyi anlaşmaya ve inanılmaz bı arkadaş cevresi edinmeye başladım. Ta ki annemi kaybedene kadar. Annemi kaybettikten sonra hep akrabalar arasında fısır fısır konuşmalara ben gelince susmalara denk geldim. Beni de hep bir yerlere davet etmelerini bekledim kimse aramadı sormadı yanımda olmadı. İcime kapandım bı muddet. Yas surecim cok uzun gecti sonra universiteye gittim duzeldim ama cok problemli arkadaşlıklarım olmaya başladı. Hep birileriyle aramda bi catışma bı guvensizlik bı yanlış anlaşılma oluyor. Su an evliyim eşimin ailesi kendi ailem arkadaşlarım komşularım herkesle bı problemim var ama kime o kişiyle problemimi anlatsam herkes bana hak veriyor. Haksız olduğum bir konu olduğunu asla duşunmuyorum ve anlattığımda insanlar da haklı olduğumu duşunuyor. En fazla kırıldığımda direk soylediğim icin hatalı olduğumu duşunuyorum. insan ilişkilerim cok bozuldu. Kimseye guvenmiyorum herkesten nefret ediyorum ve Sanırım herkese fazla kendimi anlatıyorum herkes beni nereden yaralayacagini biliyor. Cok yoruldum bende mi hata etrafımdakiler mi hep dalavereci ne yapmam lazım objektif gozle bakamıyorum. Anladınız mı acaba beni ya da benim gibi olan var mı aslında anlatacak o kadar cok şey var ki herkesle sorunuma ayrı konu mu acsam napsam