Merhaba. Bu konuyu buraya gercekten cok utanarak acıyorum cunku hic hoş şeyler hissedemiyorum. Ailem de benimle aynı durumda ne yazık ki.
Daha onceden de bununla ilgili konu acmıştım. Şoyle ozetleyeyim:
Benim burada yaşadığımız şehirde okuyan bir kuzenim var. Ailesi memleketinde. Kuzenim yurtta kalıyor. Bir rahatsızlığı var. Sebebi tam bilinmiyor ama gastrit + yumurtalık kisti diyebilirim. Ayrıca psikolojik olarak da sallantıda.
Kendisi her 2-3 haftada bir cok kotu ağrı ve bulantı atakları geciriyor. En ust sınırda en yuksek dozda ağrı kesiciler bile ağrısını hafifletemiyor. Ağrıdan bulantıdan ağlayıp cırpınıyor. Gunlerce kendine gelemiyor.
Atak gecirdiğinde ailesini arıyor. Ailesi de annemleri arıyor. Acile goturuyorlar ve sonra bizim eve getiriyorlar. Sabahlıyoruz haliyle onunla beraber. Cok da uzuluyoruz. Benim gunlerdir aklım onda mesela.
Peki size sorun olan ne derseniz, oncelikle bende panik atak ve anksiyete var. Daha once bununla ilgili defalarca konu actım. Tedavi goruyorum. Boyle durumlar beni etkiliyor. O ağrı cekerken defalarca kez panik atak geciriyorum. Ailem bir de benimle uğraşmasın diye bayılmamak veya daha kotu olmamak icin dualar ediyorum ama sabaha kadar asla uyuyamıyorum bulantıdan kusarsa duymayayım gormeyeyim diye odamdan da cıkamıyorum. Yani 1-2 gunu oldukca zor geciriyorum.
Annemlere gelince, annemler sabaha kadar hastaneye gidip gelip sonra hic uyku alamadan akşama kadar işe gidiyorlar.
İlk başlarda sorun olmadı cunku ekstrem bir durumdu, insanlık gorevi diye duşunduk. Hepimiz icin zor bir haftaydı. Evde yatacak yer yok diye kuzenim ve eniştem Benim yatağımda, ben de annemlerle onların yatağında uyudum. Odadan pek cıkmadım.
Ama sonra her 2 haftada bir bu durumu yaşamaya başladıkca annem teyzemlere ucretsiz izin vs alıp burada kuzenimle durmalarını veya tam tedavi olana kadar kaydını dondurmalarını, kızın rahatsızlandığında onları istediğini, kendisinin de yetemediğini ve zorlandığını vs soyledi. Ama sanırım kimse kale almadı.
En son yeni atak gecirdi. Babası ucağa atlayıp geldi buraya ertesi gun. Ama o gece hepimiz cok kotu olduk. Ben yine anksiyete krizine girdim. Kalbim bu sefer hic olmadığı kadar sıkıştı. Bayılacağımı veya oleceğimi sandım hic abartmıyorum. Babam benim başımda durdu sakinleştirmeye calıştı, annem de kuzenimle ilgileniyordu. Ne yapacaklarını şaşırdılar. Ertesi gun zaten annem ben kotuyum diye işe gidemedi zar zor rapor aldı. Uyumamıştı da hic. Babam da uykusuzdu ama o işe gitti.

Şimdi, benim panik atak rahatsızlığım benim sorunum evet kabul. Onları bağlamaz. Ayrıca o kadar zor durumda benim rahatsızlığım da duşunulecek ilk şey olamaz bu da tamam. Ama kuzenimin bu rahatsızlığını, annemlerin yaşadığı fiziksel psikolojik yorgunluğu ve benim de panik atak hastalığımı bildikleri icin teyzemlerin artık bu duruma bir cozum bulmaları gerekmez mi ? Yoksa cok mu sığ duşunuyoruz biz ?

Bu kuzenimle biz aslında cok iyi anlaşırız. Bu yuzden kendimden cok utanıyorum. Yanlış duşunuyorsam yanlış ve kotu duşunuyorsun diyin vallahi şu sayfayı kapatıp utanırım yemin ederim.
Ama gercekten hem kuzenim hem biz cok zorlanıyoruz ve teyzemlerin bunu bildiği halde hicbir şey yapmamaları, bir cozum bulmaya calışmamaları (isteseler bulurlar eminim, teyzem yuzumuze dedi "Rahatımı bozamam benim burada işim rahat ne yapacağım oraya gelip ?") Sizce normal mi yoksa sadece biz mi boyle goruyoruz?
Konu cok dağınık ve anlaşılmaz yazılmış olabilir farkındayım. Bunun icin kusura bakmayın biraz kirlilik oldu ama ancak bu kadar toparlayabildim.