Merhaba kızlar.. Son zamanlarda biraz stresli ve kaygılıyım. İnsan zayıf yonlerini tanıdığı birinin gozlerine bakarak anlatamıyor. Bu yuzden burda sizinle dertleşmek istedim.
Biraz uzun olacak, Okursanız cok sevinirim..

Ben ortaokul mezunuyum ve 28 yaşındayım. Bu yaşıma kadar hep liseyi bitirsem, unv. Okusam diye hayaller kurdum ama hep guvensizdim kendime karşı. Acıktan yazılmıştım ve o donem calıştığım iş yeri sınava gitmeme izin vermemişti, bende hic diretmemiştim cunku başaramayacağımı duşunuyordum. Hep boyle zayıf bir insan oldum hayatım boyunca. Hayallerimin peşinden gidecek gucu hic bulamadım.
Birde mesela 14yaşımdan beri tam bir kitap kurduyum ama okuduğum hic bir kitabın iceriğini 2ay sonra sorsanız hatırlamam. Oyle de hafızam zayıf. Belkide bu yuzden hic okuyabileceğime inanmadım. Hatta bi ara gitar calmaya cok heveslenmiş ve ders almaya başlamıştım.
Onu bile nasılsa başaramam diye yarım bırakmıştım.

Eşimle biz sevgiliyken yani 22-23 yaşlarında bana hep gir acıktan şu liseyi bitir derdi ama o zamanlar cok onemsemezdim, amaan okuyup ne yapacağım derdim. Bu arada haliyle ortaokulu bitirip bırakınca babam beni kuaforde işe başlattı ve ben makyozum ama şimdi o işi de bebekten dolayı yapamıyorum. Zaten cokta sevmemiştim.
Şimdilerde oyle pişmanım ki okumadığıma, cabalamadığıma.. Şu an girişsem diyorum ama hafızam sıfır. Ne matematik, ne tarih hic biriyle ilgili bir bilgim yok. Hatta itiraf edeyim deneyeyim desem bile gidip kayıt yaptırmayı bile bilmiyorum, sınavlara nasıl gireceğimi bilmiyorum. Birinin elimden tutup gel ben bu butun işlere seninle koşturacağım, seni hic yargılamayacağım demesine ihtiyacım var. Ama kendiliğinden diyecek bunu. İşte buda gucsuz karakterimden, cesaretsizliğimden..

Neyse asıl konuya gelecek olursak, oğlum var 1.5 yaşında şimdi. Ve buyuyor, buyuyecek. Ben ona guclu olmayı başarılı olmayı nasıl oğreteceğim? Hayallerinin peşinden gitmesi gerektiğini nasıl anlatacağım ona?
Merhametli olmayı, iyi insan olmayı, saygılı olmayı, guler yuzu ve sevmeyi oğreteceğime eminim cunku bunları biliyorum. Ama ya ona guclu durmayı oğretemezsem ve benim gibi başarısız olursa diye oyle kaygılıyım ki..

Sizce başarısız, gucsuz bir cocuk mu yetiştireceğim? İnsan kendinde olmayanı karşısındakine nasıl verebilir?
Psikolojik yardım mı almalıyım bilmiyorum.. Oyle caresiz, utanc icinde ve kaygılı hissediyorum ki kendimi anlatamam..

Bir nebze rahatlasın icim, icimde dağ olup soyleyemediklerim dile gelsin diye yazdım. Okuduğunuz icin teşekkur ederim..