arkadaşlar gercekten psikolojimi bozan en buyuk etken. Bazen hic olmaması boyle hayatımda olup zorlaştırmasından beni yok gormesinden daha iyidir diyorum var mı benim gibi olan?? Evimizde cocukluğumdan beri huzur hic olmadı annemle babamın kus gecirdiği zaman barışık gecirdiği zamanın kac katıdır bilemiyorum. Ama boşanamamış işte calışmadığı ve cesaretsiz olduğu icin niye boşanmamış madem diye gelmeyin. Hergun alkollu gelir eve cocukluğumdan beri evi saran o leş kokuyla buyudum kucukken anlamazdım bu koku ney diye buyudukce yeni yeni anladım. İlgi alaka hic yoktur yaşımı doğum gunumu sorsanız bilmez bir kere birşeye ihtiyacın var mı dememiştir gunlerce benden haber almasa oldum mu kaldım ac mıyım parasız mıyım merak etmez. Afedersiniz hayat kadını olsam ruhu duymaz sahip cıkmaz o kadar umursamaz aile nedir nasıl babalık yapılır haberi yok. Oturup bunlar icin uzuluyo muyum artık hayır sadece gercekten sonsuza dek hayatımdan cıksın istiyorum bazen olse uzulmem hatta herşey cok daha guzel olur diye duşunuyorum. Mantık cercevesinde duşunursek gercektende oyle. Duşunuyorumda cocukluğumdan beri hic ısınamadım ona bişey beni itiyo resmen yuzunu gormek bile istemiyorum birgun evlenecek olsam eşime ve ailesine karşı utanc kaynağım olacak boyle bir adamın kızını istemeyen bile olur diyorum bazen ama onun boyle rezil olması benim sucum mu diyorum bunu gercekten anlayıp beni seven biri cıkar mı acaba diyorum. Evlenmekte sorun zaten bu adamı kız istememde duğunumde bile istemiyorum. Eskiden sevdiğim erkeklere cok bağlanırdım beni bırakmasınlar isterdim hayatımda surekli sevilmek isterdim bunun sebebi cocukluğumdan beri hayatımda olan bu şahısmış şimdi anladım. Beni sevmezlerse sevmesinler benim arkamda dağ gibi babam var sizin sevginize mi kaldım diyecek kadar guclu olamadım. Oyle işte anlatayım dedim icimdekileri