Merhaba,uyku tutmadı malum.Bu aralar cok fazlaca kafama takılan bir konu bu.Kizimi koruyamamaktan,onunla ilgili durumlarda pasif kalma korkusu.
Bi anda patlak veren bu korku aslında kendimi bi arkadaşımla kiyaslayinca ortaya cıktı.Arkadasim ve ben yaklaşık 1 sene aralıklarla doğum yaptık.Benim kızım buyuk olan.O malesef oğlu doğduğundan beri eşinin ailesi tarafından sacma durumlara maruz kaldı.Kucucuk bebeğe biseyler yedirmeye calışmalar,kv emzirme girişimi,hastalandiginda cocuğun gecer diyip onemesenmemesi gibi.Bu tip.olaylarin hepsinde arkadaşım tepkisini umursamadan koydu ki cok dogru yapti.Esi desteklemese de tek bıraksa da o tepkisini gosterdi.Dogru da buydu zaten.
Gelelim bana.Ben onun kadar buyuk şeyler yaşamadım.Ama kv cocuğumu dohum gununde anı bir şekilde korkutarak aldığında o kalabalıkta tepkisini veremedim sadece bebegimi sakinlewtirdim.Sonras9nda kendi anladı hatasını, bende boyle olduğunu bu yuzden aşamalı olarak ortama insanlara alistirdigumi soylemiştim.Yada surekli yemek yedirmeye calışması,biri olmazsa biri biri olmazsa diğeri ,biseyler vermesini anne boyle ,yemesi gerekeni de yiyemiyor ac değil yada tok gibi soyluyordum.Esimin kardeşleri kızımı optuklerinde rahatsız olsam da daha kibar şekilde uyardım.. Sorun ne mi diyebilirsiniz.Cok sert b8 dil hic kullanmadım.Acaba yapmam gereken bi an gelir ve ben pasif kalırsam diye korkuyrm.Cunku ozel hayatımda bu tip.anlarda sakın sessiz cok kaldım.yuz goz olmamak icin.Bunun ofkesini de hep icimde yaşadım.cok hirpaladim kendimi. Ama ya kizimi koruyamazsam ya tepki vermezsem diye icimi sıkıntı basıyor.