Annemi hic mutlu edemedim! Ev aldim, araba aldim, kiyafet aldim, geziye yolladim, gerdanlik taktim, evine esya aldim, her gun ararim, sesinden her derdini anlar destek olurum, haksizliga ugrar gider karsi tarafin karsisina cikararim! Yok olmadi mutlu edemedim. Benim hic stresim olmayacak, kralice hanim hic elestirilmeyecek, ama o her firsatta iyi bir sey soylesen de laf sokacak! Cok yoruldum. Onu cok seviyorum yine de. AMA kimse rolleri degismesin bu hayatta! Ben ana oldum o kiz! Yillardir ustumde cok agir bir sorumluluk! Ilk firsatta Allah canimi alsin da sizden kurtulayim diyor! Artik gucum yok! 40 yasindayim! Cidden yoruldum! Benim ne derdim var onu bile bilmiyor! Anne anne olarak kalmali, cocuk cocuk olarak! Ufacik bir hususta dunyanin en hayirsiz evladiymisim gibi hissettiryor. Direkt paikolojik baski yapiyor. Cocukluktan beri yapardi. Boyle yaparsan seni sevmem derdi. Belki de tek derdim kendimi sevdirebilmekti su hayatta. Kabul ediyorum ikisinin bize sundugu hayattan dolayi agreeing bir insanim ama iyi bir sey deyince bile laf sokunca bana agresifligim o zaman basliyor. Bir sey de yapmiyorum, sadece konusup agliyorum. Offff biktim ya, idare etmekten yoruldum. Bir off cekesim var ki, yok ortamim yokk