Boğazım duğum duğum...Sanki hic olmayacak gibi sabah uyandigim da gece lavaboya gittiğimde markette bir cocuk gorduğum de.Acaba diyorum bir gun benim de arkamdan anne diye seslenen olacak mi .Ağlıyorum guluyorum unutuyorum ama bazen tamamen tukeniyorum.Dermanim kalmıyor.Allahim diyorum lutfen beni affet ama dayanamıyorum.Esim gelmeden goz yaşlarımı boşaltıp oyle onu bekliyorum.Neden bu kadar umitsizim herkes mi bunları yaşıyor siz de benim gibi mısınız.En başında 18 ay once ikimizde hayet saglikliydik.Esimde hafif değer duşukluğu vardı.Ben aylarca gittim geldim zamanı değildir belki dedim sonuc mu ikimizinde bedeninde ameliyat izleri, ilaclarimizi unutmamak icin alarmlar.Her gittiğimde daha kotusunu oğrendim bıcak altına bile gulerek gittim bir an once kavuşayım diye ama yok yok yok.Siz neler yaşıyorsunuz kızlar tek olmadığımı bilmem bana iyi gelecek. Rabbim isteyenin kucağını boş bırakmasın evlat hasretiyle yanmasin...