Merhaba,alt kat komşumu dinliyorum sabah 9 dan beri.Hic durmadan karı koca uc yaşındaki oğullarına bağırıyorlar.Ustelik bugune ozel bir durum değil.Sabah erkenden başlayıp gece yatana kadar!Duvarlar titriyor bağırışlarından!Cocuk surekli ağlıyor o bağrışmanın icinde.Ne yapmış olabilir 3 yaşında bir cocuk bu kadar boğazını yırtarcasına bağartıcak sizi diyorum surekli!!Sonra kendimi o korkunc isyanın icinde buluyorum.40 yaşındayım,yıllardır cocuk istedim bir kez hamile kaldım o da boş gebelikti.Sonrasında olumler hastalıklar...Sanki ilahi bir guc engel koydu hep onumuze.Tedavideyim ama işte saat işliyor.Zaman acımasız hele kadınsan..Ahh diyor insan ben hic bağarırmıydım yavruma,sacma sapan şeyler icin korkuturmuydum minicik ruhunu..Şeytan diyor in dayan kapılarına suratlarına tukur..Biliyorum neden bunları tup bebek başlığı altında paylaştığımı duşunuyorsunuz.Bir suru konu okudum bu bolumde tedaviler,yumurtalar,embriyolar,catlama iğneleri..doktorlar ve gene doktorlar...Ama her bir mesajın icinde gizlenmiş o caresizliği o bastırılmaya calışılan isyanı,hayal kırıklıklarını da okudum.Gundelik hayatın icinde minicik şeylerin nasıl bizim gonlumuze kayalar oturttuğunu da biliyorum.Sabah eşim ciceklere baktı,Dedi ki;ektiğin her şey buyuyor yeşeriyor,Guldu sonra;taş eksen bitecek neredeyse dedi!Sonra gulumsememiz dudağımızda dondu.Oyle baktık birbirimize.ikimizde aynı şeyi duşunduk ama tek kelime etmedik.Gelin dertleşelim.Ben yalnız değilim biliyorum.Paylaşalım azaltalım azıcık da olsa.Umut olalım,akıl olalım.Cunku bizi ancak biz anlarız.Zira bu oyle bir dertki kimselere anlatılmıyor yaşamadıysa zaten anlayamıyor.