sonuna kadar okuyabilene saygım buyuk..

Bu umuda giden yol hepimizin yolculuğu olsun..

Umutlarımız tukenmeden umuda varmaya calışmanın hikayesi bu..


Eşimle 4 yıl birliktelik sonunda nihayet benim olduğum şehire gelmiş, apar topar nişan duğun hazırlıklarına başladık.. Tam bir yıl sonunda evliydik.. Mutlu bir yuva, tam hayallerimde ki gibi!

İlk bir yıl cocuk duşunmedik, sonra bir yıl daha gecti ve iki yıllık evliydik artık ve cocuk yapmanın zamanı gelmişti.. ben 24 eşim 31 yasındaydı.. Mutlu bir yuvayı cocukla taclandırma zamanımız gelmişti hayallerimde ki gibi.. ama bir şeyler ters gidiyordu..

İlk evledigim yıl doktora gittim ve pco var cocugun olmaz hemen başlayalım dedi, bense henuz erken yeni evliyim biraz zaman gecmesi gerektiğini soyledim.. 2 ay bile zaman kaydı dedi! Klomen tedavisi yaptık negatifle sonuclandı.


Neyse 2 yıl boyle gecti.. 2,5 yıllık evliyken başka bir doktora gittik, ben aşılama istiyorum dedim, eşimin sperm tahlili vermesi gerekiyormuş.. tahlil verdik ikimiz de işimize geri donduk, eşime sen gelme nasıl olsa bir problem yoktur ben alırım dedim..

Doktora gidiyorum tahlil sonucunu alıp ama araştırdığım kadarıyla birşeyler tuhaftı..

Kapıyı caldım, iceriye sağ ayağımı atmamla bir ‘ normal yolla gebelik olmaz, sperm cok duşuk hemen tup bebeğe başlamalıyız! ’ ben yaşadığım şokla elimde tahlil kağıdıyla annemin yolunu tuttum..

2 hafta sonra adetin ikinci gunu doktoruma gittim, ama yaşadığımız şehirde tup bebek merkezi olmadığı icin bursaya gitmemiz gerekliydi, kısa bi araştırma sonunda icime en sinen doktoru buldum ve başladık..

Elimize bir recete tutuşturdu hemen git eczaneden al gel dedi..

İğneleri alıp geri donduk, iğneyi kendime nasıl yapacağımı oğretiyor, hart diye soktu gobeğime birden.. ne oluyor dedim icimden..

Ertesi gun iş başa duştu kendim yapmalıydım ellerim titriyor sinir bastı yapamıyorum.. hemen tanıdığımız hemşireye gittim, ona yaptırdım.. ilk 3 gun başkaları yaptı ama bu boyle gitmezdi.. kendim yapmayı oğrendim..

1,5 hafta sonunda yumurtalarım oluşmuş opu icin hazırdım..(yumurta toplama işlemi)

Bursanın yoluna koyulduk, nasıl bir heyecan var anlatamam.. tup bebek nedir? Nasıl yapılır? Bu surecte oğrendim.. cevremde hic tup bebek yaptıran yoktu..

12 adet yumurta toplantı, ben her gun arayıp embriyoloğa sorular soruyordum, gulerek cevap veriyordu, bugun Pazar merkezde değilim sistemden kontrol edip geri donucem dedi.. ertesi gun 5 adet kaliteli embriyomuz olmuştu, bana kavuşmak icin hazırlardı..

2 adet transfer edilip 3 tanesi de dondurulacaktı..

Ama o gun bende bir sinir var.. aldığım hormonlar etkisiyle eşime katlanamıyordum, cevremdekilere sarıyorum sinirden..

Transfer başladı, idrara sıkışık olmak gerekiyordu, bense saat 7de tuvaletimi yapmışım saat 1 de transfer oldu, tutamıyorum kendime guluyorum icimden.. bebeklerimi icime koymasını gordum, sonra dinlenme odasına gecip 15 20 dk dinlendim..

Evimize donme yoluna koyulduk, icimde bir huzur var..

İlk 3 gun evdeydim, 2 gun yattım 3. Gun bacaklarım uyuşmaya başlayınca dolaştım biraz..

Sonra yazlığımıza gittik birkac gun orada kaldım, donduğumde ise kasıklarımda bir yanma vardı.. hemen koşup gebelik testi aldım.

Veeeeee hamileydim, sonunda o cift cizgiyi gorebilmiştim!!!

Hemen doktoru aradım, ‘gozun aydın cabuk gel kanına baktır dedi..

Trasnferin 8. Gunu kan verdim 4,5du.. ama hamile olabilmek icin 5in uzerinde olması gerekiyordu..

Zaten ben dayanamayıp erken yapmıştım 12. Gunu bekleyemezdim J

2 gunde bir kan verdim, artış normaldi 2 katına cıkıyordu herşey yolundaydı..

Ta ki bayram gunu artık doktorum bırak yaptırma gayet iyi kan değerlerin demişti, bense dayanamayıp hastanenin onunden gecerken eşime hadi gel yaptıralım icimizde kalmasın dedim..

Kan verip koye gittik, herkese hamile olduğum haberini veriyorduk prenses gibi dolanıyordum ortalıkta..

Donuşte sonucu almaya gittik ama 660dan 820ye cıkmıştı sonucum.. en az 1200 olması gerekmiyor muydu?

Eşimle hemen burada ki doktorumu aradık, pazartesii gunu gel gebeliği sonlandırabiliriz dedi.. sessizce konuşmadan evimize geldik. Bursada ki doktoru aradı eşim, sakin olmam gerektiğini her gebelikte artışın aynı olmadığını soyledi.. tabi pazartesiye cok var!

Pazartesi geldi cattı, kese var kalp atışı var ama kalp atışı cok duşuk dedi.. cumayı bekleyelim olmadı sonlandırırız… Haydaaaa!

Eşim bursaya gidelim istedi, gittik herşey normaldi oysa, kalbi normal atıyordu, duyabiiyorduk ve o ses dunyanın en guzel şarkısıydı aslında benim icin..

Artık icimiz rahattı tam anlamıyda hamileydim ben!! Aklımı soru işaretleri ele gecirmiş.. acaba iyi bir anne olabilecekmiydim? Sutum gelecekmiydi? Hemen alışveriş yapmalıydım..

Daha 7. 8. Haftadan gobeğim cıkmış gibi geliyordu, bir prenses edasıyla yuruyordum ağır ağır.. saati saatine besleniyordum, yumurtalar sutler cevizler..

Bursaya 3 kez gittik bi sure icinde ve 3 kez kalbini duyduk.

Eşim burda ki doktoruma gitmemizi istedi, acil durumda burada bi doktor olsun dedi..ama o doktor yanılmıştı ve bebeğimi benden alacaktı.. kendimi ikna edip randevu aldık.

Cuma gunu bursaya gitmiştik, 4 gun sonrası icin Salı gunune burada ki doktordan randevu aldık..

Mutlu mutlu gidip yattım ultrason yatağına.. 5 dakika boyunca doktor ekrana bakıyor, bense onun gozlerinin icine..


Noldu? Dedim

-kalp atışını duydunuz mu hic?

Evet hemde 3 kez dedim..

-ama ben kalp atışı alamıyorum, kan pompalıyor kalbi atmıyor dedi..

vajinal ultrasonla bak ondandır dedim.. oysa 9. Haftadaydım ve karından bakıldığından gumbur gumbur sesin gelmesi gerekirdi..

Sonuc husran.. radyolojiye yonlendirmem gerekiyor dedi ve 2 saat vardı.. o 2 saat hayatımın en uzun dakikalarıydı.. 2 saat doldu, ve kese gerilemeye başlamış, zehirleyebileceği soylendi, hemen aldırmalıymışım..

Eşimle biz doktora inanmadık bir kere almak istedi yine oyledir diye bir umut bursaya gittik..

Bursa da ki doktorum ve hemşireler beni bekliyordu, muayene odasına aldılar ve teşhis doğruymuş… 1 gun oncesine kadar yaşıyormuş..

Hemen ameliyathaneye alındım.. 3 dozda narkoz verilmişti..

1. Doz ‘ şimdi hafif vucudun uyuşacak! ’

2. Doz ‘ başın hafif ağrıyacak ’!

3. Doz 10a kadar saymaya başla.. bir, iki, uc, dort, beş, altı, ye.. sonrasını hatırlamıyorum..

Bebeğim benden alınmıştı ve dinlenme odasında yatıyordum hafif bir ağrım vardı.. hemşirem gelmiş, aşkım diye ağlamışım.. ve o cumle ‘ şuan normal doğum yapmış gibi lohusasın, ayaklarını uşutmemeye dikkat et, kanaman kesilince kontrole gel.. ’

Ama bu acımasızlık değilmiydi? Ben doğum yapmamıştım, neden lohusaydım..

Annemin evine geldim ve bir kalabalık.. herkes gozumun icine bakıyor ve ben tepkisizdim, kimseye belli edemezdim.. icinden icinden ağlıyordu annem.. eşim ise bana uzuntusunu belli etmemeye calışıyordu..

Bebeği atmayalım genetiğe yollayalım dedi doktor.. yani cope mi gidecekti yavrum?

Hamileyken kendimi oğlum olacabileceğine alıştırıyordum, hep kız olsun istemiştim.. kendimi erkek kıyafetlerine bakarken buluyordum ve oğlum olacaktı hissediyordum.. genetik sonuc geldi, temizdi ve bir oğlumuz olacakmış doğsaydı.. ismini Bayezid verecektik eşimin yıldırım bayezidi cok sevmesinden oturu, onun gibi biri olacaktı..

Asıl icimde fırtınalar erkek olacağını oğrendikten sonra koptu..

Evde eşim mac izlerken kucağında bi erkek bebek goruyordum, hemen salonu terkedip mutfakta ağlıyordum.. evin icinde bir erkek bebek dolaşıyordu!

Psikolojim iyice bozulmuştu..

Kendimi toparlayıp alışverişe verdim.. surekli eve yada kendime birşeyler alıyordum..

Ama yetmiyordu, arkadaş cevremizde evli ve cocukluydu herkes.. goruşmek istemiyordum cunku konu hep cocuktu..

Kurtajdan 1 2 hafta sonra arkadaşımız moral olsun diye kahveye davet etti, 1 yasında oğlu var.. ve dedi ki ben anne olmayı cok sevdim hamilelik cok guzel ikinci cocuğu duşunuyorum..

Hic bu kadar yara alacağımı duşunmezdim.. ne kadar duşuncesiz bir arkadaşım vardı! Benim acımı deşiyordu.. hemen arama mesafe koydum..

Kendimi biraz toparladıktan sonra 3. Ayda dondurulmuş transfer olmak istedim, ama o da ne? Rahmimde kist vardı.. hemen doğum kontrol hapı kullandım 1 ay daha ertelenmişti.. kist gecmişti ama 1 ay sonra rahim kalınlığım cok fazlaydı doktorum beklememi soyledi..

Bu surecte bir arkadaşımızın hamile olduğunu oğrendim.. mutluluğunu benimle paylaşmak icin mesaj atmıştı, hem cok mutluydum hemde icimde bir bağıra bağıra ağlama hissi..

Allahım neden benim olmuyor, neden bunlar benim başıma geliyor??

Benimde sınavım buydu belki de..

Bu ay kontrole gittiğimde herşey normaldi, ilaclara başladık 2 hafta sonra transfer olucak..

Ama icimde bir korku yine aynı şey olursa.. ya tutmazsa?

Asıl zor olanı ne biliyor musunuz? Bebeğimin benden alındığı aynı ameliyat masasında kardeşlerinin icime koyulacak olması.. hazır mıyım? Bilmiyorum..