Herkese merhaba bu konuyu benim gibi olan herkese umut olmak icin actım bu satırları siz cocuk sahibi olmayı bekleyenler icin yazıyorum. Umarım benim hikayemi okursunuz ve ufacıkta olsa umut olabilirim sizlere. Biraz uzun olacak ama okuyun siz yine de. Benim cocuk sahibi olma surecim şoyleydi ;
2014 yılında 24 yaşında evlendim. Eşimle yaş farkımız var 9 yaş kadar. O tabi ki hemen baba olmayı istedi. Fakat ben hem evlilik hem şehir değiştirme hem yeni duzen hem iş ve okul hayatı derken hep erken olduğunu duşundum.
Ben zamanla evliliğe alıştım borclar odendi okulumu bitirdim ikimizin de işi vardı şukur ve bende yaklaşık evlendikten 2 sene sonra cocuk istedim. Tabi benim ergenlikten beri suregelen bir adet duzensizliğim vardı bunun icin bir suru farklı doktora gittim fakat bana adet sokturucu verip evlenince duzene girer demekten başka bir şey yapmadılar. bunun cocuk sahibi olamayacağıma etkisi olacağını sonra oğrenecektim…. Duzensizliğimi de bildiğimden sgk hastanesine gidip genel bir muayene oldum. Baya korkmuştum yalnız. Tabi bana testler yapıldı rahme bakıldı falan bir engel yok dendi. Ve ben sevindim biz korunmayı bıraktık ve 4 ay bu şekilde gecti. Benim icime bir kurt duştu rahat değildim sonrasında ozel bir hastaneye gittim durumu anlattım. o da muayene etti ve acı gercekle karşılaştım. Polikistik over dım. Ve zor cocuk sahibi olacaktım. Dunya başıma yıkıldı diyebilirim. Daha sonra toparlanıp umut edip başladık tedavilere. Once catlatma iğnesi ile. Sanırım iki kere falan denedik. Olmayınca rahim filmi istendi ( ne kotu bir şeydi o cıktığımda ağlamıştım ) temiz sorunsuz cıktı şukur Fakat sonuc alamadık catlatma iğnesinden. Sonra farklı doktor arayışına girdik ve iyi bir doktor bulduk. Ona da dosyalar ile gittiğimizde o da başta catlatma iğnesi denedi olmadı sonra iki kere aşılama başarısızlığı yaşadım. Tabi burada yazıldığı kadar basit değil bu surec yıkıldık yıprandık oyle boyle değil. Sonra bize gidin bi 6 ay uğramayın dedi doktor. Hem rahatlayın hem tup bebek icin bir karar verin sonra goruşelim. Tabi o gecen 6 ayda da gebelik kendiliğinden oluşmadı. Sonra biz tup bebeğe gecmeye karar verdik. Cok zor bir surecti hazır olmam gerekirdi ve oyleydim. Cok umutluydum yaşım gencti ve olmaz değildi. Tum umutlarımı heyecanımı kendimi toplayıp tekrar doktordaydım işte. Yumurta toplama işlemi icin hazırlıklar yapıldı bir torba ilac iğne ( o gunleri yaşayan bilir hic anlatmayayım ) kullandım. Ameliyat gunu geldi cattı şukur 17 tane yumurta toplandı bunlardan 12 tanesi dondurulmaya elverişliydi ve donduruldu. Tabi hemen transfer beklerken bir ay beklemem gerekti cunku yumurta sayısı coktu yapılamazdı transfer. Bekledik sabırla. İlk transfer gunu geldi heyecan korku endişe hepsi bir aradaydı cok umutluyduk rahim super yumurta super olmaması icin bir neden yoktu. ( vardı tabiki Allah ol dediğinde olacaktı ) transfer edildi bir torba ilac ile evin yolunu tuttum dinlendim hareketlerime dikkat ettim ve o cok zor 10 gunu gecirdik. Test gunu geldi sonuc 0,000 bişey bol sıfırlı yani. Yıkıldık eşim ve ben. Dunyamız yıkıldı. Tabi o an yok benim cocuğum olmayacak diyorsunuz ağlıyorsunuz bi daha yapmayacağım diyorsunuz ama kendinizi toplayıp ayağa kalkıyorsunuz birşekilde ve o istek umut yeniden yeşeriyor. Transfer sonrası o ağrılı adet doneminden o şişkinliklerden psikolojiden vs bahsetmiyorum burda cunku amacım umut vermek benim oldu sizinde olur demek. Ve gel zaman git zaman ikinci transferde negatif oldu. Ve biz yine yıkıldık. Sonrasında doktor neden boyle diye bir takım testler istedi işte kromozom testi ve benim rahmimin icine bakıp kanatmak gibi ( bilimsel adını şuan hatırlamıyorum anestezi ile rahme bakılıyor bir sorun varmı diye ve fotoğraf cekilip ornek alınıyor ). Cok şukur kromozom ve rahmimde temizdi. Geriye Allahın ol demesi kalmıştı bir tek gorunen oydu. Birkac ay sonra ben yine kendimi topladım ve ucuncu transfer icin hazırdım bu sefer iki embriyo olacaktı bu seferki umudum buydu biri tutar diyorduk ve şansımız cok yuksekti. Ve bilin bakalım ne oldu. Koca bir negatif. Perişandık artık. Ne diyeceğimizi ne duşuneceğimizi bilemiyorduk. Yıkıldık tekrar. Ve tekrar ayağa kalktık. Doktor değiştirmeye karar verdik ve işinin iyisi bir uzman bulduk şukur. Ve yepyeni umutlarla yola başladık daha az ilacla daha az kontrolle daha az stresle. 4. Transferim yapıldı. Cift embriyo. Ve biliyor musunuz bu sefer hissettim. Oradaydılar. 10 gun bu sefer kolay gecti. Ve test sonucumu korkuyla bekleyip bakamazken oncekilerde bunda bakma gereği bile duymadım hastaneden telefon bekledim. ( tabi hastane cok gecikince bakmak zorunda kaldım ama olsun emindim sanki ) ve sonuc karşımdaydı 3 yılın sonucu. Bu kadar beklemenin yıpranmanın ağlamanın ameliyatların iğnelerin ilacların hepsinin bittiği sonuc 93 cok şukur Allahım ol demişti ve olmuştu. Hemen doktorumu aradım iki gun sonra bir test daha istedi oda 203 tu. Hala benimleydiler sıkı sıkı tutunmuşlardı. 10 gun sonraya ilk randevumdu. Ve iki kese gorundu. Cok şukur. Binlerce şukur. Şimdi farklı bir seruven başladı hamilelik İnanın o pozitifi gorduğunuzde yaşadığınız tum olumsuzluklar bitiyor. Mutluluktan ağlıyorsunuz. İşte benim seruvenim boyle. İstedim ki sizinle paylaşayım umut olayım. Olmaz demeyin oluyor diyeyim. Bol sabır doğru doktor bol dua ile oluyor. Son olarak Tek bir doktor adı vereceğim tavsiye de ederim Birgul Sarıkamış beni hayallerime ulaştıran. Umarım sizinde hayalleriniz gercekleşir.